Nesi gerçek bunların?
Güneş herkese aynı mı?
Nefes herkese mi?
Yaşam herkese mi?
Herkesin içini açan hava
Kimisini parçalar derinden
Nefes alamadıktan sonra.
Gerçekten herkese her şey
Aynı mı?
M.
İçimdeki çocuğun günden güne suladığı umut çiçekleri bugün pek de iyi değiller. Karanlık çökmüştü üzerlerine sanki. Neden bir anda öyle olmuştu ki? Yoksa, umutlar artık yetersiz miydi büyümek için. Karanlıkta kalmaktan çok mu sıkılmışlardı. Hiç doğmayacak bir güneş bekliyorlardı. Umut kalmış mıydı içlerinde? Belki de artık tüm benliklerini karanlığa teslim etmelilerdi?
Çocukken güneş olmak isterdim,
Sonra anladım ki en iyisi çocuk olmak.
Çünkü güneşten sıcaktı kalbim.
Büyüdüm derken,
Yaşam denen ayazda üşüdüm.
Soğudu buza döndü kalbim.
Ne "güneş" olabildim,
Ne "çocuk" kalabildim.
Özdemir Asaf