İnsanın zaman zaman yaraları ile tuhaf bir ilişkisi oluyor: Bitsin istiyoruz, kabuk bağlıyor mesela fakat kaşımaya devam ediyoruz. Bilerek. Ne tuhaf. Afşar Timuçin, "İyileşen yaraya ikide bir dokunmanın ne anlamı var?" diye bu yüzden sitem eder. Bu eziyeti ne kendimize ne bir başkasına yapmalı sevgili okur. Yaralar yaşandığıyla kalmalı.
12 ay ilkbahar olmaz.
Bazen kış ta güzeldir.
Yazın sıcağı da.
Sonbaharın hüznü de.
Hayata anlamlar katar her mevsim .
Her yaşanılan şeyler.
İnsan bu farklı yüklemelerle
Olgunlaşır.
Mükemmel, iyinin ayağına takılan çelmedir. Ertelemenin elebaşıdır. Başarmamızın sebebi sandığımız o mükemmelliyetçilik, aslında tam bir heves kırıcıdır. Ensemizdeki sıfırcıdır. Tam olmayacaksa hiç olmasın kılıcıdır. Hiçbir zaman tam olmaz halbuki, olur gibi olsa da o tamlık çok sürmez… Doğal, kendiliğinden ve gerçek olan pek çok şey gibi. Doğada da böyle, geçişlidir her şey, yeterince iyidir. Tam alıştık derken mevsim değişir, o geçiş de güzeldir. Hayat da sadece tam oldurmaya çalışmak ile geçmese ne de rahatlarız, özgürleşiriz. Evrilsin, dönüşsün, tam olamamayla barışılsın. Başka türlüsü gölgemizi kovalamak…
-(Klinik Psikolog Tuğçe Peker)
Sevmek! Ne kadar derin bir kelime görüyor musun?
Sevmek dipsiz bir kuyuya benzer kurtulması imkansız.
"Sevince gitmeler hep ötelenir sevdanın arkasına sevdiğim.!"
Bazen geceleri gökyüzüne bakarım! orda en parlak yıldız artık sensin... geceleri ne zaman yokluğunu hissedersem; balkonumun yanında,
Dut ağacımın altında kurulu