Çocukken beni kıskananları hiç anlamazdım. Kıskanmak nedir onu bile bilmiyordum ki... Arkadaş olarak yaklaşıp sonra hep dışlama çabasına girerlerdi. Sebebini hiç anlamadım. Bu hep böyle devam etti. En son fark ettim ki... Kızım sende bir şeyler var. İnsanları hem çekip sonra onları itiyorsun. Garip bir enerji. Evet farklı bir enerjiydi. Herkesi gözlemleyerek keşfettim bunu. Gözlemlerime dayanarak söylüyorum. Herkes bu dünyada bu kadar mutsuz, umutsuzken; küçük şeylerden mutlu olabilmem, minicik şeylere bile umut bağlayabilmem çekiyordu onları. Her şeye olumlu yaklaşırken düşüncelerimi olumsuza manipüle edip gidiyorlardı. Özet oalark böyle işte. Artık o kadar umrumda değilsiniz ki... Canımı artık yakamayacaksınız. Ben bunu biliyorum. Çünkü kendimi tanımam uzun sürdü ama şimdi her defasında katbekat kendi sınırlarım içerisinde size fırsat vermek istediğimde bana ulaşabileceksiniz.
Sevgili babam, ben çocukken derdi ki:
"Güçlüden yana değil haklıdan yana olun kızım. Erk, el değiştirir ama hak ebedi kalır."
Bazı konularda ayrı düşünsek de kendisiyle:) şimdi arkama dönüp baktığımda bana iyi bir miras bıraktığını düşünüyorum. Üstelik bunları lafta bırakmadı. Duruşuyla da hep örnek oldu. Dâima haktan yana olmaya çaba gösterdi. 💙
Benim de senin sevmediğim yönlerini söylemeye hakkım olmalı. Nezaket kuralları içindeki bir konuşma böyle olmalı.
• Sorun nedir? Bendeki… ben de sevmediğin şey neymiş?
- Beni sinir eden, kullandığın bir kelime oldu. Bana kibirli dedin.
• Sanki hakkın varmış gibi her yeri talan ediyorsun.
- Ben de, sende ki aynı huyu sevmiyorum. Asıl kibirli olan
Deprem üzerine yaşadıklarım...
"6 Şubat 2023 saat 04.17" öylesine bir tarih ve saat olmadığını hepimiz biliyoruz...
Henüz çocuktum. Memlekette iken bulunduğumuz mahalle bir ana yoldan yukarı doğru kuruluydu. Çok keskin virajları vardı, yolun genişlemesi için dağı defalarca dinamitlerle patlattılar. İnanılmaz sarsıntılar yaşadım.
Bir kaç zelzele yine çocukken
Kaybedilmiş bir savaş üzerine - Svetlana Aleksiyeviç- 2015 Nobel Konuşması
Kaybedilmiş Bir Savaş Üzerine
Sevgili dostlar,
Bu kürsüde tek başıma durmuyorum. Etrafımda sesler var, yüzlerce ses… Sesler her zaman benimle, çocukluğumdan beri.
Çocukken köyde yaşıyordum. Biz çocuklar sokakta oynamayı seviyorduk, ama akşamları, yorgun argın ninelerin -bizim orada nasıl derler- konuşlandığı banklar, mıknatıslıymış gibi
DAYIKE
Ben kendimi bildim bileli kılam söylerim, stran söylerim. Sakallı dengbejler, çocukken beni severlerdi. “Gel otur, hele bir başla Zerê,” derlerdi. Elimi kulağımın dibine kor başlardım. İnsan başladı mı kendini katar, bütün kuşları katar başladığı şeye. Yaşlıların kılamlarını, stranlarını, ciroklarını çok dinlerdim. Ben onların nazarında da bir