Yetişsin Bedrin Orduları
Tez gelsin binlerce atlısıyla bedirin orduları
Kan revan içinde kanayan yaslı ümmetime
Yetişsin atam, dedem, yedi ceddim
Gitti bizden merhamet, kaldık yetim
Taş toprak mezar olmuş boylu boyunca
Ümmetin gülleri solmuş oluk oluk kanla
Kafirin nefsi doymaz bir avuç toprakla
Bugün değilse, ne zaman oluruz yan yana
Hangi tellal ki bu?
Çığırtkan
Hayat yavaş yavaş alıştırıyordu her geç kalınmışlıklara,olmazlara,asla olmayacak olanlara,hayal kurmanın gerçekle asla bağdaşmayacağına.İnsanların yanındayım demelerinin hep lafta olduğuna,sadece yalnız kaldığında huzura kavuşağına,kimseyi kırmak istemezken insanların seni kat be kat parçalamasına,çok severken hiç sevilmemelere,sürekli düşerken kanayan dizlerine aldırış etmeden kalkmanın,direnmenin hiçbir halta yaramadığına,umut denilen kelimenin aslında hiç olmadığına,gülümsemelerin sahte olduğuna,gözyaşlarının varlığına ve hiç gitmemesine,acının geçer gibi olupta aslında hep kanadığına,çekilen küreklerin boşa olduğuna,çok istesende o kadar olmamasına hayat yavaş yavaş alıştırıyordu..
Nasıl kapanır bu kanayan yara
Nasıl anlatılır ki sana bu hal
Gözlerimde umut yüreğimde aşk
Ölümleri boşlayıp düşer misin.
İyi gecelerr...
" Güzel günler göster bize Rabbim! Çiçek açsın kanayan yaralarımız. Hak ettiğimizle değil, Rahmetinle muamele et.."
Kaç gece ağladım amansız dertlere? Kaç günün doğumuyla gamzemde gizledim gözyaşlarımı? Ne vakittir deva bulurum mısralarda? Nicedir kanayan yaramı basarım kağıtlara. Şu defterimden başka kimi buldum beni anlayan... Ne demdir böyle tarifi küfre girer. Kabahat benim olsun, hep de güleyim. Bütün utancımı da sayfalarımda kefenleyip kitaplara gömeyim. Şairin gözünden de bir damla yaş akmaz. Sanılır ki acı duymaz demden. Oysa mısraları kan gölüdür, acıyı işler yüreğe. Şair ses etmez de mürekkebiyle kan ağlar. İmgeleri kanayan yarasına şifadır. Şairin davalarına devasıdır şiiri. Velhasılkelam, şair adamın derdini bir de defterinden dinleyin.Dinleyin dinleyin de sakın ha bir parça olsun yüreğinizde hissetmeyin acısını. Kulak kabartmayın dizelerinde yükselen haykırışlara. Hem kim ister kendine bahşedilmemiş acıyı, öyle değil mi? Şairim de bu sebepten ötürü sırtındaki bir dünya yükü koca bir dünyaya değil de sayfalara bırakır. Bilen bilir başka türlüsünden de çare gelmez.
Nasıl kapanır bu kanayan yara
Nasıl anlatılır ki sana bu hal
Gözlerimde umut yüreğimde aşk
Ölümleri boşlayıp düşer misin sevdama
Adnan Yücel
Emeklerken vazgeçtim büyümekten, ayağa kalkmaktan
Ne de olsa düşecektim, ne de olsa kanayan dizlerimi annemden başkası ömpmeyecekti
Büyüsem düşecektim
"Düşe kalka öğreneceksin." diyecekti babam
Hem büyürsem sana aşık olacaktım
