...Ve güz geldi Ömür hanım. Dünya aydınlık sabahlarını
yitiriyor usul usul. İnsanın içini karartan bulutların seferi var
göğün maviliğinde. Yağmur ha yağdı ha yağacak. İn-
cecik bir çisenti yokluyor boşluğunu insan yüreğinin.
Hüznün bütün koşulları hazır. Nedenini bilmediğim bir
keder akıyor damarlarımdan. Kalbimin üstünde binlerce
bıçak
-Umut, insanın yıkılan en son kalesidir.-
-İnsan dediğin, yaprak yaprak dökülen bir umut ağacıdır.-
İçi umut dolu olmayan,
Ya çöl ortasında fırtınaya yakalanır,
Ya da kış ortasında dımdızlak kalakalır.
Tekrar tekrar umutlanmak döngüsü insanoğlunun kaderidir.
Umudun tükenmesi, yaşama sevincinin bitmesi, ölümlerin en sessizidir.
.
-Umut, insanın yıkılan en son kalesidir.-
Ne uyur, ne yorulur, gezinip durur.
.
Düşünmek Yaşamın Pasını Silmektir, Tahsin Özmen
Dostoyevski İnsancıklar romanında ne kadar da heyecanlı, umut dolu, sevdiğiyle mektuplaşıyor, sevdigine kitaplar verip aliyor ama aradan 20 sene geçiyor Suç ve Ceza kitabında; karamsar, mutsuz ve en sonunda katil oluyor. Yaşadığımız değişimin bizi etkilediği kadarıyla varız aslında..
"Kadın"
Sessizce hayatını sürdüren kadınlar var
Kendinden başka kimseye zararı dokunmayan
İçindeki acıları, Yüzlerindeki tebessümle örterler
Bazıları uykuyu çok sever,
Onlar için geçici olsa bile bir kurtuluş sayarlar,
Yorgunluklarıni kalbinde taşıyan,
Gündüzleri tebessümlerle gizler,
Geceleri ise yalnızlığa sarılan her şeyi bildiği halde yine de ayakta