İnan Çetin, ilginç bir yazarmış, ilk defa İçimizdeki Şato kitabıyla tanıyorum yazarı. Kahramanlarının iç dünyalarını işlemede başarılı, öykü kişilerinin gerilimli dünyaları özgün bir yazı atmosferinin oluşmasını sağlıyor.
İçimizdeki Şato’da ikisi uzun, ikisi kısa dört öykü yer alıyor. Kitapla aynı adı taşıyan öykü, gündelik yaşamın içerisinde yavaş yavaş dilsizleşen bir kahramanın ağzından anlatılmakta. Öykü, çağımızın evrensel bir temasına, “dilsizliğe” bir belge gibi sunuluyor. Kitabın ikinci öyküsü Avlu’nun da bir önceki öyküye benzer bir teması var: körlük. Anlatıcı, evinin avlusundaki bir taş koltuğun karşısında durur, avlunun kendisine hatırlattığı öyküleri bir bir düşünmeye başlar.
Kitaptaki öykülerin birbirini tamamlayan bir yönü de var. İnan Çetin, bu kitaptaki öyküleriyle bir soyağacı kurmakta, öyküler bu ağaçtan dal verip varlık kazanmaktadır.
Keyifli okumalar…
