Ey gece!
Ey âşıkların, şâirlerin, ozanların gecesi!
Ey gölgelerin, ruhların,hayallerin gecesi!
Ey arzunun, özlemin, yâd edişin gecesi!
Ey günbatımının tuhaf biçimli pusu ile gün doğumunun perileri arasında duran, korku kılıcını kuşanıp, ayla taçlanan, sessizlik elbisesini giyinip hayatın derinliklerine bir gözle bakan, ölüm ve yokluğun inleyişini bin kulak ile dinleyen azâmet sahibi!
Sen gökyüzünün ışıklarını bize gösteren karanlıksın, gündüzse yeryüzünün karanlığını bizden gizleyen aydınlık!
Sen sonsuzluğun heybeti karşısında gözlerimizi açan bir ümitsin; gündüzse sayıların ve niceliğin dünyasında bizi kör gibi koyveren bir aldanış.
Ses sonsuzluğuyla, ulvî gökte dolaşan uyanık ruhların gözlerini açığa çıkaran bir sükûnetsin; gündüzse tersiyle, arzuların ve tuhaflıkların dişleri arasına atılmış nefisleri savuran bir feryat.
Sen, zayıfların hülyalarıyla güçlülerin ideallerini uykunun kanatları arasında bir araya getiren bir adâlet sâhibi, zavallıların gözkapaklarını gizli parmaklarınla kapayıp kalplerini bu âlemden daha az kasvetli bir âleme taşıyan bir şefkâtlisin. Aşıkların dostu, vuslat dileyenlerin arkadaşı, gariplerin ve hasret çekenlerin yoldaşısındır. Senin karanlığında şâirlerin duyguları gezindi, omuzlarında peygamberin kalpleri yüceldi.
Sen şairlerin hocası; düşünürlere öğüt verensin.
Halil Cibran / Fırtınalar
