Eskiler sık sık dile getirir ya:" Bizim zamanımızda..." cümleleriyle başlayan özlemlerini, belki memnuniyetlerini.... Eskilerden olmasam bile ben de özlemini çekiyorum o zamanların. İçi boşalmış insanlardan ziyade içleri dolu dopdolu olan o birbirinden değerli insanların zamanında yaşamak güzel olurdu.
Yazar Orhan Okay Vefa Lisesi ile
284 syf.
8/10 puan verdi
Han Duvarları
Han duvarlarının gönüllerde makes bulduğu ses Faruk Nafiz Çamlıbel. Yolu edebiyat olan herkesin adını ezbere bildiği bir şair. Ancak inanıyorum ki bir çoğumuzun çoban çeşmesinden öte okumadığı bir şair. Şiirin ruhun terbiyesi olduğuna inananlardanım bu yüzdendir ki “edebinden şüphe olunmayan” edebiyatçılarımıza edip demişiz. Faruk Nafiz Çamlıbel’de bana göre her şiiri ayrı ayrı okunup anlaşılması ve hakkının verilmesi gereken bir şair. Toplu halde basılmış şiirlerini okuduğunuzda dini olgulardan aşka, İtalyan ressamlardan destan kahramanlarına, rubailerden serbest nazıma kadar bir çok çeşitlilik göreceksiniz. Ancak sakın ola bu çeşitlilik kalitenin ve lezzetin düştüğünü getirmesin aklınıza. Çünkü hece ölçüsüyle yazdığı şiirlere kendinizi kaptırmışken bir anda Rubaileri tekrar ederken bulacaksınız kendinizi. Her ne kadar kendisi;
“Suda halkalar, Han duvarları, çoban çeşmesi, gurbet ve saire.
Bunlarım her biri ayrı ayrı,
Yeter bir şaire!” Deyip mütevazılık yapsa da bir çok şiirinde ustalığın damlalarını hissediyorsunuz.
Fotoğraf
Edebiyat ders kitaplarında rastladığım, en aşinası olduğum simanın Âkif' e ait olduğu bir fotoğraf karesinin hikayesi. Şimdinin aksine fotoğrafların zorlukla çekildiği ve bir anlam ifade ettiği 1924 yılı. Fotoğraf denilince aklıma Ziya Osman Saba ve onun gülümsemek ve mutlu olduğunu gösterebilmek için fotoğrafçıya gidişi geliyor. Bu fotoğraf
Sakın bir söz söyleme... Yüzüme bakma sakın!
Sesini duyan olur, sana göz koyan olur.
Düşmanımdır seni kim bulursa cana yakın,
Anan bile okşarsa benim bağrım kan olur...
Dilerim Tanrı'dan ki, sana açık kucaklar
Bir daha kapanmadan kara toprakla dolsun,
Kan tükürsün adını candan anan dudaklar,
Sana benim gözümle bakan gözler kör
Yusuf Ziya Ortaç, Türkiye'nin en uzun soluklu mizah dergilerinden biri olan Akbaba'yı yılarca ( 7 Aralık 1922 den
1977 ye kadar 55 yıl ) yayınlamış, Babıali yokuşunda gerek kendinden öncekiler, gerek rakipleri, gerek elinden tuttuğu yazarlar çizerler ile bu günün çok değerli pek çok insanına eşlik etmiş, belkide ülkenin en zengin anılarına sahip insanlarındandır. Ayrıca Faruk Nafiz Çamlıbel ve diğer 3 arkadaşı ile bilikte Beş hececiler akımının temsilcisidir. Aziz Nesin'in takma isim ile bile yazı yazmakta zorlandığı bir dönemde kendi imzası ile dergisinde yazı yazmasına olanak sağlamış, dergisinin sekreteri Nesrin hanım ile evlilik yüzüklerini tel örgüler ardından takmıştır. Cenap Şahabettin, Rıza Tevfik Bölükbaşı ve Ziya Gökalp ler ile başlayıp Abdullah Cevdet, Tevfik Fikret, Halit Ziya Uşaklıgil, Sedat Simavi, Ahmet Rasim, Aka Gündüz, Refik Halit Karay, Ali Naci Karacan, yunus nadi, Recep Peker, Hasan Ali yücel, Nihat Erim, Reşat Nuri Güntekin, Ramiz Gökçe, Aktör Ahmet Fehim, Cemal Nadir Güler, Münif fehim, Turhan Selçuk, Semih Balcıoğlu, Muzaffer İzgü, Adnan Veli Kanık, Şemsi Belli, Rıfat Ilgaz ve daha kimler kimler bu değerli anılarda yerini almıştır. Bu anılar bana göre çok değerli, umarım "Bizim Yokuş" ve diğer kitabı "Portreler" tekrar basılır ve gerek kitap raflarında gerek okuyucuların kitaplıklarında hak ettikleri saygın yeri alır.
488 syf.
·
Not rated
Bendeki şiir; önce bir damlaydı. Rahmetli babamdan geldi, anamda biçimlendi, özlendi, bütünlendi.
Çocuktum; çokluk şiir okunurdu evimizde. Anam o çağın ünlü bir ozanını (Faruk Nafiz Çamlıbel) ezbere bilirdi. Bir dergiden kesilip çerçevelenmiş bir fotoğrafı dururdu duvarda. Babam ondan çoğu kez “evimizin ikinci adamı” diye söz ederdi. Ben adamdan
