Büyük hayranları olduğunu biliyorum, sanırım bir kısmını kaybetti. Çok güzel bazı eserleri olduğunu da biliyorum. Yıllar önce okuduğum zaman beni etkileyen metinleri oldu. Ama sanki biraz abartılmış bir yazar gibi geliyor bana.
İki asker arkadaşının kesişen hikayesinin anlatıldığı bir roman Heba. Büyülü gerçeklik demeye de dilim varmıyor. Juan Rulfo'dan utanıyorum.
Biz bu kitaba sanrılı gerçekçilik ile yazılmış ortalama bir kitap diyelim. En azından benim böyle bir hakkım olsun.
Juan Rulfo'nun başta Gabriel Garcia Marquez olmak üzere birçok yazara esin kaynağı olan eseri.
Ciddi manada okuması zor, içine girmesi zor. Salt, ölen annesinin vasiyeti ile rahmetli babasının yaşadığı köye dönen Preciado'nun burada gördüklerini anlattığı,babasına dair gördüklerini anlattığı eseri olarak görebiliriz. Ama bunlar sadece manzaranın görünen yüzü. O yüzden okuması zor, ağır bir eser. Zira, geçmiş ile geleceğin, gerçek ile hayalin bu denli yoğrulması okuyucuya sanırım bende olduğu gibi kargaşaya yol açacaktır. Anlatılanların gerçekliği ya da düş olması ikilemi yorduğu gibi kahramanların çoğunun da hayalet olması yine kitabı ilginç kılıyor. Babasına dair buldukları, buranın nasıl bir yer olduğunu anlamasına, babasının nasıl bir insan olduğunu görmesine vesile oluyor.
Zor eser vesselam. Bu eserle ilgili nefis bir inceleme mevcut. Kitaptaki isimlerin hatta yerlerin bile bir anlam ifade ediyor olması da sanırım kitabı oldukça önemli kılıyor. Ama bunlara vakıf olmak derin bir araştırmanın meyvesi.
izdiham.com/juan-rulfo-pedr...
Meksikalı yazar, senarist ve fotoğrafçı Juan Rulfo’nun ilk ve tek romanı Pedro Paramo. Don Quijote’den sonra İspanyolca yazılmış en büyük başyapıt deniyor kitap için. Ölüm döşeğindeki annesinin vasiyetiyle, daha sonra Marquez’in Maconda’sına da esin kaynağı olacak hayaletli bir köye, Comala’ya, babası Pedro Paramo’yu aramaya giden Juan Preciado’nun hikayesi. Pedro Paramo, kötülüğün vücut bulmuş hali, tüm istediklerini zor yolla elde eden bir toprak ağası ve hayatında sadece bir tek kişiyi sevmiş. Çocukluk aşkı, akıl hastası Susanna San Juan. Bol bol ölümün olduğu, gece yarısı hayaletlerin fısıltılarıyla dolu; kırsal çevre şiddetinin, yoksulluğunun, rahatlığının; Arka planda Meksika iç savaşıyla, zaman içinde sürekli gidiş gelişlerle, monologlarla, diyaloglarla, bilinç akışı, bakış açısı kaydırmalarıyla yazılmış, karmakarışıklığın içindeki edebi lezzetiyle klasik bir Latin Amerika edebiyatı örneğiBiz Çiko’mla çok severiz
Meksika ovası; kurak, çorak, sessiz ve acımasızdır. Bu ovada güneşin altındayken yanıbaşınızda sürekli bir refakatçiniz vardır. Ölüm. Ayrıca sizi etraflıca saran biri de Gerçeklik vardır ve bu Gerçeklik kabul etmekten uzak duramayacağınız yaşamlar sunar size.
Rulfo'nun Kızgın Ova'sı da bu gerçeklik ve ölüm ile doludur. Eline bir fotoğraf makinesi ya da kamera alıp bu kızgın ovayı dolaşmıştır Rulfo. Doğal çevreyi kitabına olduğu gibi yansıtmakla kalmamış, karakterlerini de bu ovada kaçınılmaz yaşam biçimlerini kabul etmiş bir şekilde yaratmıştır. Kitabın içindeki öykülerdeki karakterlerin ruhsal ve duygusal yapıları sözlere dökülürken karşınızdalarmış gibi hissedersiniz. Onlar birer karakter değil, canlı ve bize bir şeyleri dert yanan, şikayet eden, yalvaran, umut eden kişiler olarak görünür.
Kitaptaki öykülerin ana teması Ölüm gibi algılanır. Çünkü intikam peşinde koşan, eşkıyalık yapan, başkaldıran, soygunlar düzenleyen karakterlerle karşılaşırız. Her eylemin içinde ya da sonunda ölümle karşılaşabiliyoruz.
Öyküler iç monologlar ve söyleşimlerle çevirilidir. Anlatım o kadar sade ve doğaldır ki yazarın yarattığı karakterler, yaşam çevrelerini olduğu gibi yansıtırlar. Cehalet, hırs, öfke doludurlar ve anlatımları süsten, kinayeden uzaktır. Halk baş karakterdir öykülerde.
Meksika devrimi ve sonrası dönemleri öykülere taşıyan yazarlardan Mariano Azuela ile beraber, öykükere kara mizahı da ekleyen en etkili yazardır bence Juan Rulfo. Ona ün kazandıran romanı Pedro Paramo ile sınırlı kalınmaması hatta adı geçmiş olan Azuela'nın da okunması tavsiyemdir.
Meksikalı yazar, senarist ve fotoğrafçı olan Juan Rulfo'nun "Pedro Paramo" adlı romanı, Meksika edebiyatının önemli bir başyapıtıdır ve büyülü gerçekçilik akımının öncülerinden biri olarak kabul edilir. Bu eser, Gabriel García Márquez'in "Yüzyıllık Yalnızlık" kitabına ilham olmuştur. Ancak, kitap hak
Bunaltı alev alev
Pedro Paramo yanında öyküleri de bulunsun diye aldığım Rulfo eseri, büyülü gerçekçiliğe sinemadan ve edebiyattan aşinalığıma rağmen beni saramadı. Buzzatilerden Calvinolardan Borgeslerden sonra ağzımın tadı değişmiş midir diye bir Cortazar öyküsü açtım, yeniden büyülendim, ancak bu kitaptaki yerellik ve tekil ölüm teması -ki türün sevdiğim yönü sonsuz hayal gücüne kapıyı sonuna değin aralamasıdır- beni içine alamadı ve bir başka kitaba geçtim.
