Ve Durgun Akardı Don
Mihail Şolohov’un dönemin başyapıtı olarak sayılan bir eser “Ve Durgun Akardı Don”. Belki de hiç tanıma isteğinde bulunmayacağım bir döneme götürdü beni. Birinci dünya savaşı sırasında Rusya’da bir kazak köyüne. Melehov ailesine ve Tatarski köy sakinlerine komşu oldum birkaç ay. Halkın gelenekleri, yaşayış tarzları kadına,erkeğe, insana bakış açıları. Savaş ve yaşam arasında geçen yıllar. Okuması bile zorlarken yaşaması nasıl olurdu tahmin edemiyorum.
Yazarın kalemi bambaşkaydı bence. Çok güçlü bir anlatımı vardı. Bazen bir kokuyu anlatıyordu bazen de don nehrinin durgun sessizliğini duyuruyordu. Rusya’nın Yaşar Kemal’i o kadar doğru bir benzetme ki. Var olan bir tarihi edebiyatla anlatmaktan ziyade yaşatabilmek.
Uzun soluklu seriler okuyunca vedası da zor oluyor. Birkaç ay o kitabın karakterleriyle içli dışlı olup sevinçlerine hüzünlerine ortak oluyorsunuz. Sonra hiç var olmamış gibi gidiyorlar.
Grup okumasıyla okuduğum beni fazlasıyla etkileyen bir seriydi.
İnsan Bu Kitapla Yaşayamaz!
YouTube kitap kanalımda İnsan Neyle Yaşar? kitabını neden en çok Türkiye'nin okuduğundan bahsettim: ytbe.one/FLNbCSjFh2I
Tolstoy'un bu kitabından çok daha sağlam kitapları varken neden bu kitap bu kadar abartılıyor? Bu kitabı okurken kendimi patileri arasında kuru ekmek tutan köpek yani Ekmek Reis gibi hissettim.
İtiraflarım
Ah Durgun Don! Ne denir ki, nasıl anlatılır ki? Bu yaşıma kadar okuduğum kitaplar arasında beni en çok etkileyen kitap dersem abartmış olmam. Savaş ve Barış'ı okurken de benzer duyguları yaşadım. Ama Durgun Don savaş kavramını çok daha fazla sorgulatıyor insana. Çünkü savaşın karakterler üzerindeki etkilerini öyle güzel işlemiş ki bunu yüreğinizde hissedebiliyorsunuz. Babasız kalmış çocuklar, evladını kaybetmiş ana babalar, eşini kaybetmiş kadınlar, karşı saflarda savaşan kardeşler, arkadaşlar, doğduğu topraklardan olan insanlar...Ahh ciğerim soldu okurken. Militarizme sövdüm durdum. Ve yine söylemekte fayda var : Kahrolsun savaşlar!
Geldik bir kitabın ve bir efsanenin daha sonuna. Beğenirsiniz, beğenmezsiniz, size hitap eder yahut etmez. Bir gerçek var ki çok sağlam bir roman. Bütün olarak bakıyorum tabii. Böyle bir romanı kaleme almak bile büyük iş. Kolay değil yani o kadar sayfaya bakınca. Az kalıyor Tolstoy kitapları da bitmek üzere. Bakalım ne yapacağız.
Fransa ordunun şehre yaklaşması, Moskovalıların şehri terk etmeleri, büyük yangın derken şehirden en son Rostovların çıkması dikkat çekici. Önceki kitapta füze patlaması sonucu ağır yaralanan Andrey Bolkonski de en son gidenler arasında. Ayrıca önceki kitapta Sonya’nın destek olduğundan bahsettiğimiz Nataşa’nın bu durumlardan da haberi yoktu.
Pierre karakteri ise tam bir yaz dizisi havasında takılıyor bu kitapta. Napolyon’dan intikam almak istiyor yani onu öldürmek istiyor. Dilenci kılığına giriyor ve bir Fransız askeri de kurtararak kendine nüfuz ediniyor.
İlginç bir sonu vardı yani dürüst olayım finaller konusunda takıntılıyım ve en iyi finallerde bile şöyle daha güzel olurdu demek huyumdan vazgeçemiyorum bir türlü.
Şu Nikola, Sonya’yı bırakıp Prenses Mari ile evlendi. Ah be kardeşim,en çok tuttuğum karakterdin. Sen de üzdün beni. Gitmeden önce senden bahsetmeden gitmek istemedim bak en son senden bahsediyorum gene.
Hepimize iyi ve sabırlı okumalar diliyorum..
Tarih ayrıntıda saklıdır!!
GÜZEL İNSANLAR MERHABA!!
Mehmet Azimli Hocanın okuduğum 8. kitabı ile karşınızdayım. Mehmet hoca, alıştığım ve sevdiğim tarzı ile zihnimdeki tarih diye bildiğim birçok hikayeyi ters yüz etmeye devam ediyor.
Bu, kitabında İslam tarihinde halen tartışılmaya devam edilen bir konuya farklı bir bakış açısı getirmektedir. Bu kitabı tarihe “Asrı
Her insanın "insanca" yaşamaya hakkı var sanırım. Savaşların, baskının, işkencenin olmadığı atmosferde nefes almaya. Çokça sevmeye-sevilmeye. Barış ortamında, kardeşçesine. Stefan Zweig'i okuyup da, benim bu duygularıma ortak olmayan var mıdır, bilemiyorum. Bu derece psikolojik durumunu okuyucuya aktaran bir yazara hayran olmayan.
