218 syf.
·
Not rated
Bu kitap eğitim seviyesi yüksek ya da düşük olan birçok askerle yapılan söyleşi sonucunda oluşturulmuş. Kitabın ilk bölümlerinde toplum tarafından "erkeklik" kavramıyla bağdaştırılan unsurların erkekler üzerindeki baskısı dile getirilmiş. Toplumda askerlik bir tabu olmadığı için rahatça anlatıldığını ve konuşulduğunu düşünürüz . Fakat konuşmacılar askerlik günlerinden rahatça bahsedememişlerdir.
Her askerin travmatik bir olay yaşadığını ve ruhsal olarak yaşadıkları bunalımları anılarda görürüz.
Asker olmak, yeni bir çehreye bürünmek anlamına gelir. Çesitli merasimlerle kodlanan bedenler sınıflandırılıp standartlaştırılır. Askerler bile kendilerine yabancılaşır.
Anlatılan her hikayede ortak nokta küfür etmenin, şiddetin, aşağılanmanın hiyerarşik bir şekilde sürekli devam ettiğini gösterir.
Kitabı okurken yabancısı olduğum bir türün belgeselini izliyormuşum gibi bir his uyandı. Ve bu yüzden inceleme yazmak istedim. ( Hiç okumasaydım dediğim zamanlarda oldu tabi.) Gerçeklerden uzak romantik şiirler , kitaplar okuyunca bu olağanüstü gerçeklik hayal kırıklığıydı. O anlatılan meşhur anılar dışındaki gerçek askerlik anıları hiçte hoş değilmiş onu görmemi sağladı.
Ataerkil toplumda kadınsal olan şeylerin aşağılayıcı olduğunun göstergesi olarak da duygusallık ele alınmış. Ağlamak onlara göre değilmiş. Bırakın erkeklik, adamlık kavramını insan olmak lazım öncelikle her duyguyu yaşayın özgürce...
218 syf.
10/10 puan verdi
Erkeğin ''Erkeklikle'' İmtihanı...
''Erkek olmak'' veya daha çok kullanılan tabiriyle ''Adam olmak'' ataerkil sistem tarafından sürekli işlenen ve haliyle güncel kalma konusunda sürekli canlı tutulan bir kavram. Güncel tutulmasının nedeni ise sistemin devamlılığından başka bir şey değildir aslında. Bu yüzden bir toplumda erkeklik, adamlık kişiye sunulan bilgileri hazır bir şekilde
Toplumun yücelttiği ve güçlü bir duvar olarak gördüğü erkekliğin iç dünyasını, o güçlü duvarın arka yüzündekileri görmek önyargılarımla yüzleşmeme sebep oldu. Duvarın arkasındakileri görmek isteyenlere kesinlikle öneriyorum.
Kimliği, haydutların ağzına küfür olanlara manifesto: Birleşin!
Dünya çapındaki başarılarını filistin askısı ve elektroşok gibi çeşitli işkence yöntemleriyle ödüllendirdiğimiz, asılsız suçlamalara karşın müebbetle onore ettiğimiz, tüm suçlamalardan beraat etmesine rağmen Fransa’ya sürdüğümüz Sosyolog ve Yazar Pınar Selek’in hayatı, yazdığı tüm eserlerin önüne geçecek mahiyette aslında. Tüm dışlanmışlara; kalemiyle, sesi ve sözüyle kucak açmış Selek, henüz 25 yaşında yaptığı bu araştırmada, Trans bireylerin Ülker Sokak’tan iktidarın tüm mekanizmaları ile çıkar savaşına tutuşmuş ‘Beyoğlu Sakinlerinin’ el ele vererek nasıl sürgün edildiğini tüm tarafları mercek altına alarak anlatıyor.
Kitap kurgusal bir metin değil bir araştırma özelliği taşıdığı için, sanıyorum ki mesajı çok az kişi tarafından farklı algılanacaktır. Toplum tarafından kendileri gibi olmaya zorlanan ötekiler, kendi içlerinde de ötekileştirildiği takdirde bu zincir asla kırılmayacak ve hakların mücadelesi geriye her zaman ağız dolusu kan bırakacak. Toplum ise iktidarın söylemini şaşmayan eril ve gelenekçi sesi ile kendini haykırmaya devam ederken bir yandan da kar-zarar hesabına tutuşacak!
Gittikleri her yerde kimliklerine tutulan aynayla karşılanan Trans bireylerin öyküsü; Osmanlı’dan bu yana süregelen toplumsal gerçekliklerle bir arada okunduğunda, biyolojik cinsiyeti ile cinsiyet kimliği uyuşmayan ‘ötekilerin de ötekileri’ sayılan transları anlamak için okunası bir kaynak: Maskeler, Süvariler ve Gacılar.
KARACAOĞLAN'DA İNSAN VE DOĞA SEVGİSİ
Türkmen boylarında Karacoğlan, Dadaloğlu, Yunus’tan ezberinde birkaç dize olmayan çok az olurdu.
Sohbetin sonu da genellikle bu ozanların dörtlükleri ile biterdi ve benim çocukluğum da işte böyle bir Türkmen boyunda geçti.
Bir gün dayım lime lime olmuş bir Karacaoğlan kitabı verdiğinde galiba “o yaşlı gocaların tekrarlayıp durduğu manileri mi
10/10 puan verdi
·
Liked
SEVGİ, DOĞA DİL VE KARACOĞLAN ÜZERİNE BİR İNCELEME
Türkmen boylarında Karacoğlan, Dadaloğlu, Yunus’tan ezberinde birkaç dize olmayan çok az olurdu.
Sohbetin sonu da genellikle bu ozanların dörtlükleri ile biterdi ve benim çocukluğum da işte böyle bir Türkmen boyunda geçti.
Bir gün dayım lime lime olmuş bir Karacaoğlan kitabı verdiğinde galiba “o yaşlı gocaların tekrarlayıp durduğu manileri mi
