Zor zamanlar
Adnan Binyazar ismi bana hiç de yabancı bir isim değil. Bu ismi babamın askerlik anılarında sıkça duyardım. Adnan Binyazar babamın askerlik yaparken komutanıymış. Bugün ilk kez bir kitabını okudum ve benim için farklı bu yazarın eserini değerlendirmek istedim.
Yazarın yaşadığı hayat gerçekten zor, şartlar ağır, insanlar kötü...
Şiddete bağımlı ve en önemlisi duyarsız, sorumluluklarından kaçan bir baba figürü...
Şefkat ve sorumluluk sahibi ancak evlatlarından ayrı düşmüş bir anne.
Her zaman sevgi ve ilgiye muhtaç bir küçük kardeş.
Şehirden şehre savrulan yazar, çok zor bir yaşamın kucağına düşmüş. Amiyane tabirle hayat okulunda okumuş. Hayatın cenderesinden geçmiş. Her insanın kolay kolay dayanağı şeyler değil bunlar.
Özellikle İstanbul yaşamı, acımasız bir işverenin elinde yediği dayaklar. Yaşadığı aşklar, okumaya olan sevgisi hep bir ders niteliğinde.
Kitabın son bölümünde ve Diyarbakıra dönmesi, annesine kavuşması, babası ile tekrar bir hayata atılması.... Ve son olarak eğitim hayatına atılıp güç bela kendini öğretmen okuluna kaydettirmesi... Hepsi çok manidar.
Kitabı okurken şunu düşündüm. O dönemin insanlarını -sadece yazar değil - herkes çok zor günler yaşamış. Yokluk hayatın her aşamasında insanların karşısına çıkıyor. Bir kuşak adeta aç yaşamış. 2. Dünya savaşı ve sonraki dönemlerde herkes acı çekmiş.
Çıkarılacak çok dersin olduğu, ancak yokluk kavramına artık uzak olan günümüz insanı için belki de çok şey ifade etmeyen bir eser, bir başyapıt. Yazarı kutluyorum. Bu yaşananları
Adnan Binyazarın kaleme alması bile bence büyük cesareti gerektiriyor. 
Masalını Yitiren Dev
