Tarık Tufan'dan okuduğum 4. Roman. 
Hayal Meyal, 
Âşıklara Yer Yok ve 
Kaybolan ı begenmistim. Söz oyunlarına girmeden yormadan yazıyor. Tamam. Modern zaman romanlarında alıştığımız son bulunmuyor bu da tamam. Lakin burada biraz fazla. Her konu, her görüşme, her rüya havada kaldı. Çocuk tekkeye döndü mü, Savaş'a Baki ne demişti, halüsinasyonlar ne oldu, gençleri nereye yolladı?.. Kızın gel-gitleri, dilindeki çiğlik ayrıca çok yordu. Baki Semih karakteri daha iyi işlenebilirdi. Tasavvuf da öyle. Düğün Salonu desem neredeyse geçmiyor. Birkaç güzel cümlesi vardı. Sona doğru ne olacak çok merakla okuyordum ki "elektrikler gitti." !
