Ortaokul çağında bir çocuğun en yakın arkadaşını kaybettikten sonra yaşadıkları, kendi ağzından anlatılıyor. Çelişkiler, kafa karışıklıkları, ne yapacağını bilememe durumu o kadar güzel ve yalın bir dille anlatılmış ki. Beni tek sıkan, denizanalarının uzun uzun anlatılması oldu. Denizanalarının bu hikayeyle alakasını ise anca kitabı okuyunca anlayabilirsiniz, spoiler vermeyeyim.
Mustafa Kutlu’nun sade, akıcı ve Anadolu kokan dilini burada da görmekteyiz. Sıkça geriye dönüş tekniği kullanılmış olması da okurun dikkatini canlı tutmayı amaçlamaktadır.
Kitapta Bulgaristan göçmeni Ali ile oğlunun nostalji kokan hikayesi, Mustafa’nın ağzından anlatılmıştır. İlk olarak nam-ı diğer Sosyalist Ali ve annesi Feride’nin hikayesini anlatmakla başlıyor işe. Annesini, babasına vermemelerinden sebep kaçarak evlenmeleri ve bunun sonucu olarak devam eden bir göçebe hayat… Bu hayatın içine sinmişliğinden sıkça bahsediyor Mustafa, babasına sık sık ‘Buraya yerleşiyor muyuz?’ diye sorması da buradan geliyor olsa gerek. Vagondan bir evde bir süre hayatlarını idame ettirmeleri de bize hayatının kendisinin de göçebe olduğunu bir kez daha gösteriyor.
Elinize aldığınızda bitirmeden bırakamayacağız bir kitap: Huşu Ağacı. Tam yerinde kullanılmış özlü sözler ve şiirlerle anlatımı zenginleştirilmiş. Bir bakıyorsunuz Mevlânâ, bir bakıyorsunuz Yunus Emre, derken Nazım Hikmet, Özdemir Asaf, Sabahattin Ali.. bizler de buradayız dercesine kucaklıyor sizi
Evli olan Zeynep ve Ömer’in sevdalarına, tanışmalarından 12.evlilik yıl dönümlerine kadar yaşadıkları bir çok ânâ şahitsiniz. Hâl ehli, Allah dostu bir dervişten tam yerinde gelen nasihatlarla başta büyük gördüğü sıkıntılarının aslında ne kadar da küçük olduğunun farkına varıyor Zeynep, tabii bu farkındalıkta bizler de nasibimize düşeni alıp atıyoruz heybemize. Ne de olsa yol uzun, sınav çetin.. vakit varken doldurmak lazım heybemizi diyorum. Kendi yolculuğunda huzur arayışı içindeki tüm gönüllere tavsiyedir
Bu kitabı okuduğuma çok memnunum.
Okuduklarımla özgürleştim ve daha çok okumak daha çok hareket etmek istedim diyebilirim.
İnsanın dört zindanı, ki dördüncüsü diğerlerinden çok farklı, insanın kendi iç muhasebesi ile alakalı ki anlatamam.
Kitap kendimi ve insanı [insan-beşer konusu, Merih’e giden Dünyalı bilgine selamlar, tanrısallık vasıflarından(bilinçli-kendini bilen, seçen-özgür, yaratıcı) barındırdığımız parçalar] anlama ve hayatıma anlam katma çabalarım konusunda bana yardımcı oldu.
Yazarın deyimiyle kurtarıcılarımız İlim ve Din. Ben de hayatımda bu kurtarıcılarla çokça vakit geçirdim bilgi sahibi oldum ve kalbi-ruhi duyumsamalar yaşadım, yaşattım içimde. Cahilliğimi ve kulluğumu-kulluğumuzu fark ettim, bazen kurtarıcılarımdan-kurtarıcılarımızdan uzak kaldım ve bu kitapla birlikte hasretini çektiklerimin veyahut beni boğulmaktan kurtaracak kahramanların neler olduğunu daha iyi anladım.
Ali Şeriati’nin dili Farsça’da nasıl duyuluyordur bilmem ama kitabın son partındaki seminerindeki konuşmaları dahil olmak üzere komplike ve uzun cümleler kurmakta usta.
Bana-bize ilaç gibi gelecek şeyleri anlattığı için Ali Şeriati’ye teşekkür ediyorum.
Sevgi her Engeli aşar......
Körlük, bakan gözde değil, hissetmeyen ve bakamayan yürektedir.. Hala engellileri aralarından soyutlayan fakat içlerindeki cevheri göremeyen o kadar çok bakar kör var ki. İnsanın gönül gözü kör olmaya görsün... Âşık Veysel Şatıroğlu’nu rahmetle anıyorum...
Bir anne vicdan, merhamet ve şefkatiyle bir insanı insan olarak muhafaza etmeye
Uzun uğraşlarım sonrası sanırım arkadaşıma, okuma alışkanlığı kazandıracağım. Dile kolay liseden süre gelen tam on iki yıllık arkadaşlık. Zannediyorum ki o, en yakın arkadaşım benim. Hayatının en ince ayrıntılarını bile anlatır bana, tabi bende ona. Kendisi öğretmendir benim gibi ancak benim aksime atanmış hayatını düzene koymuş biridir. Hayatında
