Edebiyat dünyasının Rock Starı denmesi boşuna değil ...zira zıtlıkları harmanlayıp karanlık bir atmosfer yaratıyor... Bunu yapabilmek ustalık ister...Karanlık olmasına rağmen okuyanda bıraktığı etki yumuşacık ,masum , sıcacık bir his oluyor ... Öyle ki o karanlık ve korkutucu ortama seve seve girmek istiyorsunuz... Bambaşka bir dünya ve masalsı bir anlatım... Büyümek ve unutmak üzerine fantastik öğelerin çok olduğu kısa bir roman ... Anlatıcının çocuk olması ise çok daha güzel... Keyifle okudum ve kesinlikle okuyun derim
Okyanus
Neil Gaiman elini neye atarsa orada efsaneler oluşuyor, ışıklar saçılıyor, zihnim hafifliyor. Ruhuna aşık olduğum bu yazarı tanımam Sandman serisiyle başlasa da, araştırmalarım sonucunda bilim kurgu, fantezi, mitoloji, öykü gibi pek çok farklı alanda yazdığını gördükçe gün geçtikçe daha çok heyecanlanıyorum ve zekasına, yaratıcılığına bir kez daha hayran oluyorum.
Birçoğunuza göre kendisiyle geç tanışmış olsam da, şu engebeli ve bazen sıkıcı hayat yolculuğunda, Gaiman elimden tuttu ve dünyaya başka gözlerle bakmamı sağladı. Buraya kadar kitaptan bahsetmesem de siz anladınız. Gayet akıcı, sürükleyici, kolay okunan, önce herşey normal başlayan ve kısa bir süre sonra Gaimanca şekil alan olayları aynı çizgi romanlarındaki harika çizimleri izler gibi hayal dünyanızda izliyorsunuz.
Spoiler verecegim dikkat !
Sonu olmayan sonsuzlukla bitmesi biraz puanı kırmama neden oldu. Sanki okuyucuya bırakılacak bir hayal gücüyle bitirilmesi, sonun farklı şekilde yorumlanmasını istemiş gibi. Benim yorumum, Lettie' nin.....halen uyarı versem de yazmaya elim gitmedi. Şu kadarını söyleyim, bir damla suyun önce nehire, nehirlerin denize, denizlerin okyanuslara karıştığı gibi hepimizin Öz'e döneceği mesajını çıkardım, kitabı okuyanların sonuyla ilgili yorumlarınızı yazarsanız sevinirim. Gaiman okumaya devam
öncelikli olarak kitap gerçekten akıcıydı. hakkını yiyemem. sonuna kadar merak ederek bağladı beni.
bi aması var bu kitabın tabi. bana çok çocuk kitabı gibi geldi ve konusu gereği büyük beklentiler içerisinde okuduğum için hayal kırıklığına uğradım ve açıkçası diğer kitaplarını okuma isteğim gitti. bi kaç kitabını daha almıştım okumak için çünkü. her yaşa hitap eden bir kitap olduğunu düşünmüyorum.
Artık yetişkin bir adam olan karakterimizin bir cenaze sebebiyle küçüklüğünü geçirdiği yere dönmesiyle başlayan ve geçmişi hatırlamasıyla gelişen birtakım olaylar örgüsünü okuyoruz kitapta. Bu kitap başlı başına okuması keyifli, akıcı ve merak uyandırıcı olmasının yanı sıra aynı zamanda güzel mesajlar barındırıyor. Neil Gaiman'ın okuduğum diğer kitaplarına baktığımda yazarın genel olarak bir mesaj barındıran ve her yaşa hitap edebilecek eserleri olduğunu düşünüyorum. Bu kitapta da fedakarlık ve azim işlenmiş gibi görünüyor. Kitabın sonunu da çok güzel bulduğumu ayriyeten söyleyebilirim. Arada bir böyle, çocuk karakterlerin dünyasına indiğimiz kitaplar okumak gerçekten detoks gibi geliyor insana, herkese öneriririm!
Her zamanki gibi pipomu yakmış, Eric Satie’den Gnossienne 1’i açmış dinliyor ve kırmızı şarabımdan yudumlar alarak, Ufo’nun şairane çıtırtılarını dinliyorum. Ve yorumumu bunların eşliğinde yazıyorum.
Coraline, benim okuduğum ilk Gaiman kitabıydı. Her ilk defa denediğim yazar ve künefecide olduğu gibi, tam olarak neyle karşılaşacağımı bilmiyordum. Ki bazen çok iyi yazarların bana uymayan kitaplarıyla başlayıp yazarı bir daha hiç okumadığımdan dolayı, yanlış kitapla başlama endişem de vardı. Ancak ilk sayfaların ardından bu endişemin yersizliğinde (enteresandır) kendi kendimle hemfikir oldum, kendimi kutladım. Farklı bir hayal dünyasıyla, korku öğelerinin suyu çıkarılmadan tanışmıştım. Korku eserlerinin kronik teması “yeni taşınılan ev” bunda da vardı. Neil Amcacığım klişe mi kusacaktı acaba? Yo, hayır. Bu kara kitap kapağının altında bir fikir vardı ve fikirlere… Öhöm öhöm! Her neyse, kitap aslında sefanın peşinden ihtirasla koşanın, yakalanabileceği bakış körlüğünü anlatıyordu. Kısaca, sahip olma dürtüsü kakadır, mesajını çok iyi işlemişti. Çok sevdim kitabı. Bilmiş bilmiş, “Bu adam büyük yazar olacak,” demiştim. Meğer olmuş. Herifçioğlu zannettiğimden daha meşhurmuş. Bazı kitapları bittirdiğinizde, “Bu yazarın diğer kitaplarını da okuyacağım,” dersiniz ya, işte ondan bir adet demiştim. Gaiman’ı biraz daha araştırdığımda ise, daha en iyi kitabını okumadığımı görmüştüm ve kısa zamanda diğerlerine yöneldim.
Bana göre Gaiman kitaplarının sıralaması şu şekildedir:
1- Mezarlık Kitabı
2- Yokyer
3- Coraline
4- Amerikan Tanrıları
5- Anansi Çocukları
6- Yolun Sonundaki Okyanus
Kitap ilk birkaç sayfasında oldukça normal başladı ama hemen sonrasında kitabın kendi evreni oluşmaya başladı. Daha önce Gaiman okuyanlar onun kendine has dünyalarına ve karakterlerine aşinadır. Olmayanlar için de kısaca özet geçmek gerekirse, son derece fantastik, farklı ve nispeten karanlıktır diyebilirim sanırım.
Orta yaşlı bir adamın yıllar sonra bir cenaze için çocukluğunun geçtiği yere döndüğünde, 7 yaşındayken yaşadıklarını hatırlaması diyebilirim kitap için. Ya da en azından böyle düşünmesi. Bugüne kadar aklından tamamen çıkmış olan bu olayları hatırlayıp bize de anlatıyor ve oldukça ilginç bir dünyaya, karakterlere ve hikayeye adım atıyoruz.
Bazı yazarların dilleri ve yarattıkları evrenler herkese hitap etmez, bana göre Neil Gaiman da bu kategoride bir yazar. Seven çok sever, sevmeyen anlamaz ve nefret derecesinde hisler bile taşıyabilir. Ben kendimi okuduğum kitaplarını düşündüğümde seven kategoride görüyorum ve bu kitabı da sevdim diyebiliyorum rahatça. Aranızda Koralin'i okuyan varsa onun bir tık daha karanlık versiyonuydu ama bir noktaya kadar benzeriydi diyebilirim sanırım. Kısacası sevdim, güzeldi, öneriyorum.