Yazarın kendi hayat hikâyesinden oluştuğu için duygu yoğunluğu fazla bir kitap. Genellikle ben şiirsel bir hava sezdim yazılarda. Yazarın ilk ve tek kitabı olduğu içinde hataları çok görmek istemedim. Kopukluk var kitapta ama roman tarzı değilde sanki yazarın geceleri karaladığı yazıların birleşimi gibi. Kitabı alırken bu roman ya da öykü diye düşünmeyin yazarın kendi içini döktüğü bir defter gibi düşünürseniz o zaman okuduğunuzda daha iyi verim alırsınız. Ben kitabı ilk ele aldığımda bir aşk kitabı sandım ama kitap sadece aşk kitabı değil.
Kısaca kitabı özet geçmem gerekirse...
İki yaşında babasız kalan Asaf'ın hayatla mücadelesinin anlatıyor. Daha sonra babasının anı ölümüne dayanamayan annesinin ruh sağlığını kaybetmesini. Hayatın acı gerçeklerini iki yaşında gören bir insanın gerçekten hayatla olan mücadelesini anlatıyor. Bazen kendi kendime 'hiç yüzün gülmedi abi be' diyesim bile geldi. :))
Ben çok keyif alarak okudum. Toy bir yazardan olağanüstü şeyler beklemeyin sadece yazarın derdine ortak olmayı deneyerek okuyun. Keyifli okumalar dilerim..
Herkesin bir bekleyeni vardır bu hayatta,
Bir sevdiği,
Bir umudu vardır sarıldığı.
Bir yokluğu ve yalnızlığı,
Bir acısı ve bir kaybedişi vardır.
Herkesin bir gideni vardır bu hayatta,
Bin türlü içinden uğurlayamadığı...
Erol Ergül
106 syf.
·
Puan vermedi
Bazı kelimeleri saklama zamanı...
Aslında neler söyleyeceğimi tam olarak bildiğim yerdeyim. Yine de önemli ve bir klasik hâlini almış düşüncemi buraya da not düşmek isterim. Şiir ve şair incelemek pek bana göre olmasa da bana ne hissettirdiğini paylaşmak adına kaleme alıyorum bu incelemeyi.
Bazı Kelimelere Veda Zamanı şairinin vedâ ettiği kelimeleri yeni ve apaydınlık bir kapı gibi açıyor okuyucuya. Adı vedâ olsa da size merhaba diyen birçok cümlenin altını çizeceksiniz.
Çok zamanlı ve duygu geçişli bir derleme olmuş şairin seçkisi. Çok da güzel olmuş bence. Ruhumun dar ve karanlık sokaklarında, şairin üslubunun bir parçası olan soru cümleleri ile savaşırken ben, tuttu elimden beni, çocukluğumun en güzel zamanlarına götürdü... Babasız bayramlarımın acı tadını annemin rengarenk reçelleri ile akladı...
İşte öyle güzel,
Öyle içten,
Öyle dağıttığı gibi toplamayı bilen bir kalemmiş kendileri...
Bence şiirde soru sormak çok ince bir iş ki oldukça başarılı bir şekilde işlenmiş sorular şairin dilinden. Sizi hesaba çekmiş ama şefkati ve umudu elden hiç bırakmamış. Öyle ki "Haydi toparlan, yıkılmak insana değil, binaya mahsus!" derken buldum kendimi, kendi sorgumda...
*******
Yüzündeki bu hüzün kaç kişilik,
Bu kalabalık, bu mahşer,
Bu sessiz çığlık?
*******
Böyle sordukça yordu şair...
Yoruldukça anladım ben,
Hüznümüz kalabalık.
Çokça insan, çokça olay dolmuş
Yüzümüzün çizgilerine...
Yoruldukça anladım ben,
Bir ben daha yok elimde...
Ve yine anladım ben,
Şiir biraz nefessiz, biraz da nefes nefese kalmaktı nihayetinde...
Her şeyi ile tüm şiir sevenlerin önce kalbinde, sonra kütüphanesinde yerini alması gerektiğini düşünüyorum...
Sevgi ve minnetle...
