İnsan insan
Aytmatov’un okuduğum 5.kitabı ve sanırım en fazla göz yaşı döktüğüm olabilir.Zaten Aytmatov öyle hisli bir yazar ki gönlünüzün en hassas köşesine dokunmayı başarıyor bir şekilde.Başlamadan önce (sanırım adından ötürü)masalsı ve rahatlatıcı bir kitap okuyacağımı sanmıştım fakat insanoğlunun zalimliği,Tanrı hakkındaki sorgulamalar,İsa’nın çarmıha gerilmeden önce valiyle konuşmaları gibi durup üzerinde sıkça düşündüğüm anekdotlarla doluydu.Esas insan nedir sorusunun zihnimde yankılanmasının sebebi ise kendi mutlu dünyasında ailesiyle birlikte huzurlu bir yaşamı olan ya da öyle olacağını sanan Akbar’ın başına devamlı insanoğlunun aç gözlülüğü ve zalimliği yüzünden gelen felaketlerdi.Defalarca kez yavrularını en acı şekilde kaybedip pes etmeden yeniden hayata sarılan ve en son yine yavrularının acısıyla yanan bir anne kurdun duyguları o kadar gerçekçi aktarılmış ki kendimi bir kurt ile ve hatta tabiat ile empati yaparken buldum. Duygusal zekası ve kalemi inanılmaz başarılı bir yazar ve bu kitabı da beni en etkileyen kitaplar arasında yerini aldı. 
Cengiz Aytmatov 
Dişi Kurdun Rüyaları
