Mesele dışarda değil içeridedir.
Öncelikle beni bu kitapla tanıştıran 
Tâhir 'e bir kez daha teşekkür ediyorum ve bu kitap sayesinde kendisiyle tanışmaktan memnun olduğumu bir kez daha dile getirmek istiyorum.
Kitabın incelemesine gelirsek;
Kitaba büyük beklentilerle başladım ve okunacaklar listeme eklediğim kitaplardan biriydi. İlk başlarda yazarin üslubuna alışık olmadığım için sanırım sıkıcı geldi. "Kalktım. Oturdum. Güldüm. Gittim" gibi kısa durum bildirileri kitaplarda hoş bulmadığım ifadeler. Ancak kitabin ortalarina doğru kitap beni içine çekti ve açıkçası sonunu cok merak ederek okudum. Kurgu nereye nasıl baglanacak diye düşünmeden edemedim. Sonlara doğru geldiğimde ise kısa durum bildirilerinin göze batmayisi ve yoğun duygu aktarımına geçişlerini çok begendim diyebilirim. Kitabı tek bir kelimeyle anlatmak gerekirse "yalnızlık" derdim. Yazar yalnızlığı, anlaşılmamayı, anlatamamayı çok güzel anlatmış. Yazar bunu karakterlerin içsel konuşmalarıyla başarmış. Kitabı begenmekle begenmemek arasında gidip gelirken son sayfalarda "orada bir inşaat,yok kepçe kamyon yok park var. Çocuk sesleri var. Çimenler... " Cümlesiyle yalnızlığın hayalle gercek arasında köprü haline gelişi ve meselenin dışta değil içerde oluşuyla kendimden cok şey bulduğum bir kitap olmasi hasebiyle beğendiğimi söyleyebildim. Kitabin sonunda anlamlandiramadigim seyler vardi. Bir sey eksik kalmış gibiydi. Ama biz zaten biliyorduk o eksiklik hic dolmayacak. Kitap bittiginde bogazimda düğüm oluştu. En çok sana benziyorum Aziz. En çok senin gibi hissediyorum derya ve en çok seni özlüyorum harun.
