Kadir Efendi mezarları yaptırdı, Başlarına taşlarını dikti.
Aradan seneler geçti, kendini de Rahmet'e kavuştu.
Yıllar yılları kovaladı.
Rüzgâr esti, sel bastı.
Ne mezar kaldı ne taş.
Sade bir nam kaldı.
“Dörtler makamı”
.
Yoldan geçenler durup dua ediyor, iyilikleri nesilden nesile
anlatılıyordu.
Zamanla bu yolu genişlettiler.
Bu genişletme esnasında tepeden kayalar uçtu. Uçan kaya-
ların dibinden bir su fışkırdı.
Beyaz, Berrak, şeker gibi bir su.
Aşağıdaki köylüler bu suyu arka alıp, Dörtler Makamı yanın-
daki düzlükten geçirerek köylerine indirdi. Düzlüğün su ge-
çen kısmına çınar diktiler. Suyu emen düzlükte bir çimenlik
oluştu. Dikilen, bakılan ağaç büyür. Çınarlar kocaman oldu,
uzaktan yorgun geçen yolcuya “Gel, gel” diyen gölgeler
saldı.
Şehir ahalisinden bazıları uzak da olsa buraya, pikniğe gel-
meye haşladı. Yemeklerini yiyip çaylarını içtikten sonra
çayırda cemaatla namaz kılıyorlardı. Gelen ziyaretçiler ara-
sından bir adam çıktı. Dörtler'i güya rüyasında görmüş.
Tuttu makamın üzerine bir türbe yaptı.
