Bitmeyen Kavga
Acı ve kavganın yoğurduğu Steinbeck, esaslı bir direniş romanı sunuyor bize. Tawada’dan sonra en azından ayakları yere basan, nereye gitmeye çalıştığı belli bir kitap ki sonu da çok da tahmin edilir değil, o da ayrı güzel olmuş.
Bitmek tükenmek bilmeyen işveren-işçi kavgasının tarım ayağıyla karşı karşıyayız. Tarlada toplanacak ürünü toplayabilmek için haraç mezat para toplayıp gelen işçilere her seferinde nasıl olsa geldi bunlar, az daha fiyat kırayım mantığındaki işverenler istedikleri parayı vermeyince, Kızıllar olarak adlandırılan örgütlü yapının bireyleri olaya müdahale etmek için olay yerine intikal ediyorlar, zira bu sadece elma toplayıcılarının mücadelesi değil, burada sonuç alınamazsa olay buradan sonra gideceklerin pamuk toplama işine yansıyacak, o başka şeye, böylelikle tüm işçi takımı kaybedecek.
Hayatının anlamını arayan Jim’in yolu partiyle kesişir ve Mac ile tabii ki. Birlikte elma toplayıcılarının olduğu alana giderler ve biraz da şanslarının yardım gitmesi ve topluluğu etkilemeleriyle grev ateşini gönüllerde yakarlar. Biraz gerçekçi olmak gerekirse o gün olduğu gibi biz de bugün resmen kapitalist sistemin kölesiyiz. Memur olarak bizlerin grev yapması net bir şekilde yasak; sesimizi çıkarmaya kalkacağımız an işimizden oluruz düşüncesiyle ağzımızı açamadığımız her gün elma toplayıcılarının seslerini çıkarmadığı günler gibi geçiyor, kayıp, daha büyük kayıp ve dip… Kolektif hak arama yolunda sistemli bir şekilde hareket edilmezse anarşinin nelere sebep olabileceği ve dirayetli birilerinin bazen nasıl yol almayı sağlayabildiği de güzel işleniyor. 
John Steinbeck
