"𝐴ℎ, 𝑑𝑢𝑚𝑎𝑛 𝑘𝑎𝑙𝑝𝑙𝑖 𝑎𝑑𝑎𝑚..𝐻𝑜𝑠̧𝑐̧𝑎 𝑘𝑎𝑙'𝑙𝑎𝑟𝚤𝑛𝑎 ℎ𝑎𝑧𝚤𝑟 𝑏𝑖𝑟 𝑠̧𝑒𝑘𝑖𝑙𝑑𝑒 ℎ𝑜𝑠̧ 𝑔𝑒𝑙𝑑𝑖𝑚 ℎ𝑎𝑦𝑎𝑡𝚤𝑛𝑎.."
"O bana geliyor, benim içim ona gidiyor ama bir türlü buluşamıyor gibiydik o an."
"Zihnim uyuşsada, kalbim uyuşmuyor bir türlü."
"Gerçekten... Dünyadaki en acınası insanım.”
“İnsan olmayı reddedersen, böyle dertlerin olmaz. Balık ol ve hayatın tadını çıkar. Eğer sıkılırsan yine, dün söylediğimi yap ve öl."
İçimdeki boşluğa basıp çıkmaza düşeli uzunca bir zaman olmuştu ya... Benzerinin fizikseli tekrarlansa, ne olurdu ki?
Daha çok yakar mıydı canımı?
Kayaların altına saklanmış, kimsenin istemediği Yosun; sonsuza kadar, Özgür...
"Bulutlar zaten yıldızlara intihar ipi takmış ölüler.”
“Peki... Gri bulutlar?”
“Ölürken pişman olanlar.”
‘Yağmur?”
“Ölürken pişman olan bulutların ağlaması...”
Saçlarımın uçları geçmişimin uçurtmasına düğümlüydü.
Ben de geçmişimi makastan geçirdim.
“Duracağın yerden emin değilsen durmayı arzulamayacaksın.”
Ölünce acılarının geçeceğinden emin olamayıp ölmeyi arzulamak gibi...
İnsanlar... korkunçlar. İnsanların korkunç yaratıklar olduğunu anladığım gün, insan olmak benim için sadece utanç verici bir şey haline geldi.
