...zaman akıp giderken, yeniden başlamak için bir vesile olsun diye uyanıyor ama yaşamın telaşı içinde iyi, güzel olanları erteliyordum.
İhtilaç
Ama burada, böylesi bir boşlukta; yanlış bir zamana ayarlı saat sarkacının bir o yana bir bu yana salınıp durma- sı gibi... Biliyordum zaman ancak anıların yüküyle anlam kazanıyordu. Anılarımız olmasa zaman bizim için... boş- ver şimdi bunları dedim, kendi kendime.
Ne yapabilirdim! Ne yapabilirdim! Cümlelerimi bile bağ- layamıyor ve üç noktanın kolaycılığına sığınıyor; yüklemsiz cümlelerin açık uçluluğundan medet umuyordum. Şöyleye- mediklerim, söylediklerimden çıkarılsın istiyordum. Daha doğrusu beceriksizliğimi okuyucu örtbas etsin... Oysa yıl- lardır, yaşadığım duygulanımları olduğu gibi; hiç abartma- dan, hiç küçümsemeden; yaşandığı gibi sıcak, samimi bir dille ne kadar da anlatmak istemiştim; ama her defasında muhayyilemi bir zar gibi kaplamış naylon bir dilden kurtu- lamıyordum; her çağrışıma, her göndermeye açık keyfi bir dil; imgesel, seyirlik. Bu dilin etkisinden kurtulamadığım- dan olmalı cümlelerimin yüklemsizliği; bakış açılarındaki birbirine katışmışlık. Haftalarca, aylarca uğraştığım bir öy- küyü bitirir bitirmez, onunla arama giren mesafe, soğuk- luk, yabancılaşma... Bir türlü yazıya girmeyen, giremeyen duygulanımlar... İçimde yine anlatılmadan kalan; yaşadık- larımla, yazdıklarım arasında durmadan büyüyen bir boş luk... Belki de doktor haklıdır! Belki de iyi, güzel bir yaşam her zaman yapıttan, kurgudan, kurulandan
Sayfa 71
"Yenilenmek, yeniden bıraktığı yerden başlamak?" diye düşündüler.
-Çok mu zor? Buna hakkımız olmalı, değil mi?
-Bugünü hiç yaşanmamış say, ben gelmedim ve senin dünyanı altüst etmedim. Birlikte yaşamamız gereken, ancak birlikte yol alabileceğimiz bir gelecek düşünmüştük. Geri. de bıraktıklarımız, geçmişimiz, şimdi bize bir gelecek vaat etmiyor. Birlikteyiz işte, geçmişe dair imgelerimiz, anıla- rımız sadece hüzünlü, kırık dökük bir arka plandan başka bir şey sağlamıyor bize.
-Böylesi bir arka plan, atılmış köprüleri yeniden kur- maya yetmiyor mu?
-Hep anısı olmuyor mu? Ne zaman beraberliklerimiz- den bir şeyler üretmeye çalışsak, bir boşluk, bildiğimiz anlamlarla dolduramadığımız, tuhaf bir boşluk doğmu yor mu?
Adımını atınca sendeledi, tuhaf bir boşluğa düşecek gi- bi oldu, hep içine çeken... Tutunmalıydı, yoksa düşecekti. Odalarda hanımını aradı.Uyumuştu.Elini uzattı, hanımının boncuk boncuk terlemiş alnına dokundu.
Sayfa 91
"bazen insan sarsılmadıkça, yerli yerinden edilmedikçe bir yanılsamayla esrimiş halde ömrünü geçirebilir."
Sayfa 111 - ketebeKitabı okudu
