"Kimsesiz hiç kimse yok var herkesin bir kimsesi
Kimsesiz kaldım yetiş ey kimsesizler kimsesi"
Hiç düşündün mü neden kendi kendine konuşur insan, ya da gerçekten kendiyle mi konuşur, dua ettiğinde ya da kim işitir onu? Neden kimseye diyemediği sırlarını yalnız olduğunu sandığında söyler, onu kim dinler?
"Yalnızım" dediğinde dahi yalnız değilsin sen. Seninle olan, sende olan, sen olan belki de Biri var hep. Lakin asıl soru şu -ki çok evvel vakitte sorulmuş- sen neredesin, kimdesin, kiminlesin?
...istediklerimizin olmamasının sebebi belki de istemeyi bilmememizdir. Daha sarih söyleyeyim ki istemeyi bilmek ve belki de istemenin adabından bilmek gerekir.
Duyular görüneni, duygular görünmeyeni gösterir. O sebeple göz kör, kulak sağır, dil lâl gerektir.
"Her gördüğüne bakma, her işittiğini dinleme ve her düşündüğünü söyleme. "
"Gündem" denen "şey" ın dışında kalmak hep daha sevimli geliyor bana.
Zannederim ki göz sadece görmek için halk edilmemiştir de, ağlamak dahi vazifesidir onun. Ve zannımca ağlamayan göz görse de kördür, körse de kör...
Bir gençlik, bir gençlik, bir gençlik...
"Zaman bendedir ve mekân bana emanettir!" şuurunda bir gençlik...
Devlet ve milletinin büyük çapa ermiş yedi asırlık hayatında ilk ikibuçuk asrını aşk, vecd, fetih ve hakimiyetle süsleyici; üç asrını kaba softa ve ham yobaz elinde kenetleyici; son bir asrını Allah'ın, Kur'ân'ında
Sevebildikleri var insanın, sevemedikleri var. Sevmek zorunda kaldıkları, mecbur edildikleri, bildikleri, bilmedikleri, bilemedikleri hatta...