Seni nasıl severim bilsen, evvela güzel yüzün, güzel gözlerin...
Sesi çölde kızgın güneşte tutuşan fırtınanın ateşli çağrısına benziyordu..
Felsefe,fikir,her günkü hayat, insanlar, oyunlar hepsi yalan, hepsi bu heyecan ve saadet anını yaşatmak için birer hile, hayatın birer perde arası mahiyetinde duraklaması!
Hep aynı safhalar ve ıstıraplar, hep aynı kalp ağrısı, bazan hadiselerle uyuşan fakat daima daha kudretli bir sızı ile tekrar gelen hastalık! Bunu ne kadar iyi biliyordum.
İnsanoğlu ne kadar mesut olurmuş, kuru topraklar, sessiz denizler ne sıcak ne manâlı renklere bürünüyorlarmış.
Vaktiyle dünyada bir şeye inanırdım: kuvvet ve kuvveti temsil eden devlet nizamı. Halbuki şimdi bana geliyor ki, insanların talihine, binbir tane başka kuvvetler de hâkim. Hükümdarların, hükümetlerin elinde bir karıncadan âciz görünen en zavallı bir insanda bile her zaman ezilmeyen, öldürülemeyen gizli kuvvetler var
Felakette müşterek, ıstırapta müşterekiz.
Ufak bir kıvılcım gereklidir belki herşeyin eskiye dönebilmesi için,kimbilir ..!
Sevmek böyle mi olur?
Ben kederimden ölüyorum, sen taş gibi duruyorsun.