İnsan başkalarına yardım ettiği, başkalarını sevdiği kadar yükselir.
"Hayır, hayır!” diyordu. İnsanlar bana hiçbir şey yapmadılar. Hiçbir şey... Hep ben... Hep ben…
İlkbahar gibi bir mevsimi olan bu dünya, üzerinde yaşanmaya değer... Ne olursa olsun.
Zaten işkence nedir? İrademiz ve kafamız bizi küçültecek bir iş yapmadıkça, işkence sade bir fizyoloji meselesidir. Etlerimiz, sinirlerimiz davanabildikleri kadar dayanırlar. Sonra, tabiat ne emrederse, o olur. Ama ruhumuzu kamçılattırmamak elimizdedir.
Sayfa 114 - YkyKitabı okuyor
“Birbirimize rastlamadan evvelki hayatımız sahiden birbirimizi aramaktan başka bir şey değilmiş... Ne aradığımızı bilmeden aramak… Şimdi içim rahat, aradığını bulan ve başka bir şey istemeyen biri gibi sükûnet içindeyim... Dünyada bundan büyük bir saadet olur mu? Böyle en felaketli günümde beni, en mesut insan olduğuma inandıran bu hislere fena, çirkin şeyler diyebilir miyim? Herkes ne diyecek?.. Fakat bu âna kadar herkesten ne gördüm ki… Bana en yakın olanlar dahil olmak üzere, bu herkes dedikleri şey beni üzmekten, hayatımı manasız bir hale sokmaktan başka ne yaptı?”
Sayfa 105Kitabı okuyor
Varlığı büyük boşlukları dolduracak mahiyette bir şey değildi, fakat yokluğu müthişti.
Seni çıkarsam ömrüm başlamadan bitiyor
Şimdi şiir bence senin yüzündür
Şimdi benim tahtım senin dizindir
Derler ki:
“Dünyada sevdasız yaşanmamış
“Bir kalp gösterir misin bu ateşte yanmamış? “
“Aşk öyle bir şeydir ki kimini sevindirir, “
“Okşar, bahtiyar eder, gözyaşını dindirir…“
“Tabiatı tıpkı talih gibidir, yâr olmaz kimine de“
“En samimi ateşle çırpınan bir sinede“
Sayfa 91Kitabı okuyor
Hepsi bir varmış, bir yokmuş. İyi gün de kötü gün de düş gibi geçip gidiyor.
