.evet, bu ülkenin asıl derdi, insanların fazla düşünecek boş vakitleri olmasıydı, onları bir şeylerle oyalamak amacıyla mart ayı şiir şenliğini yeniden düzenledi, her yıl bir de güzellik kraliçesi seçilecekti, Antil Adaları’nın en büyük beysbol alanını yaptırdı, milli takıma, ya zafer ya ölüm sloganını verdi, her eyalette süpürgecilik öğreten okullar açılmasını buyurdu, başkanın öncü ruhundan şevk alan öğrenciler, evlerini süpürdükten sonra süpürgelere sarılıp sokakları, yakınlardaki kentlerarası yolları, ara sokakları süpürmeye başladılar, bir eyaletten öbürüne, durmadan çöp taşını yordu, kimse çöpleri nereye boşaltacağını bilmiyordu, çöp kamyonlarında ulusal bayraklarla, Tanrı Ulusun Temizliğine Bekçilik Eden Temizler Temizi Büyüğümüzü Korusun, yazıları göze çarpıyordu; general, hınzır bir hayvanın ağır adımlarıyla yol alıyor, sivil halkı iş üstünde tutmanın yeni yeni yöntemlerini arıyordu
… yeter ki ben senin adına bütün kaynaklarımı seferber edip tükettikten sonra sen acıdığın için sevme beni, senin yanında, var olma gücünü bile bulamıyorum
Hayat tepeden tırnağa aşktı generalim, siz bir tren penceresinden bakan hüzünlü, silik bir görüntüydünüz
"Ölülerin gömülmemiş seslerini duyuyordu, bu gölgeler evinde."
"Ölüm korkusu mutluluğun ateşidir, siz o yüzden duymuyorsunuz bu korkuyu general."
"beni unutma asla diyordu şarkıda, beni unutursan, ölüm kapını çalıyormuş gibi ol.”