Bir inanca göre, dünyada her şeyden sınırlı sayıda vardı; gökyüzüne sinen ve toprağın emdiği duygular, düşünceler, felaketler ve iyi şans, artmaz, azalmaz, ama dolaşırdı. Bazen çağırana, bazen hazır olana, bazen arayıp bulana gelirdi ve bazen de gelmesi için arayıp bulmaya hazır olanın çağırması gerekirdi.
İnsan, diğer herkesten önce kendine katlanmayı öğrenmeliydi...
İnsanlar yüzümden ne okuyordu, bilmiyordum.
İçimdeki kargaşayı ve o kargaşanın omuzlarımı nasıl çökerttiğini görüyorlar mıydı?
Hepimiz birbirimizi tanıyorduk ve bir yandan da hepimiz birbirimizin içinde kopan fırtınaların yabancısıydık.
Babamız başkalarının bizim hakkımızda düşündüğünü sandığımız her şeyin, aslında bizim kendimizle ilgili düşüncelerimiz olduğunu söylerdi.
Dertler bir kere içimize yerleşmeyegörsün, orada çoğalıyor, yayılıyor, güç ve önem kazanıp kendi iktidarını kuruyordu.