Diyeceğim, bilimkurguyla birlikte edebiyat, Thomas More'ların, Tommaso Campanella'ların, Francis Bacon'ların ütopyalarını ardında bırakmış, sınıflar arasındaki uçurumların giderek büyüdüğü, toplumsal çalkantıların şiddetlendiği , ama bir yandan da teknolojinin görülmemiş bir hızla geliştiği, yepyeni buluşların birbirini izlediği bir çağda karamsar karşı-ütopyacı romanlarla, insanlığın insanlıktan çıktığı, totaliter yönetimlerin gemi azıya aldığı, doğa ve çevre yıkımlarının patlak verdiği, toplumların dehşet verici çöküşlere sürüklendiği distopyalara yönelmiştir.
Denilebilir ki, insanoğlunun geleceğe ilişkin merak ve düşgücünden doğan bilimkurgu edebiyatının büyük bir bölümü, yaşadığımız çağın, vardığımız uygarlığın insanın insanlığını, doğanın doğallığını giderek yok edişinin sorgulanışıdır.
“Öyle zamanlar oluyor ki insanlar, birbirlerine savaş açabilmek için, içlerindeki öfkeye mantıksal bir kılıf bile bulabiliyorlar.”
Sayfa 89
“Güneş doğduğunda bizi yataktan kalkmaya zorlamıyor. Sadece bizi buna davet ediyor ve karşılığında bazı konfor unsurları vadediyor. Gece olması da aynı şekilde uykuya teşvik ederken, uyanık kalmayı konforsuz kılıyor.”
Sayfa 88
“…bizim için sugötürmez bir gerçektir ki, tek bir bilimden anlayan ve diğerleri hakkında bilgi sahibi olmayan, bilgileri de kitaplarla sınırlı kalan birisi, cahil ve vasıfsızdır.”
Sayfa 30
Gerçekte, Güneş doğarken bizi yatağımızdan kalkmaya zorlamaz, yalnız kalkmaya çağırır, gece karanlığının bizi uykuya çağırışı gibi.
Yalan, çoğu zaman, erdemli insanın gölgede kalmasına; ahlâksı ve berbat insanların, gerek korku gerek yaranma gerek açgözlülük yüzünden, övülüp yüceltilmesine yol açar.
Her ayın başında ve ortasında dinsel törenden sonra Büyük Kurultay toplanır. Yirmi bir yaşını dolduran her yurttaş Kurultaya katılır ve herkes teker teker devlet işlerinde gördüğü eksiklikleri, yöneticilerin görevlerini yerine getirip getirmediklerini söyleme hakkına sahiptir.
Onlara göre, savaşın amacı düşmanı yok etmek değil, daha iyi hale getirmektir.