insanlar sahip olduğu şeyleri yıpratmayı seçiyorlar,
neden diye soruyorum kendime.
bana oldukça tuhaf gelmiştir bu.
üstüne titrediğiniz her mesele, ruhunu basitlik denen o girdabın içine çekiyor sonunda.
hiç uyumadan geceye veda ettim o sabah.
sayısını asla bilmediğim depresif günlerin sebebi, insan denen zümreyle muhatap olduğum içindi.
duygularımın öldüğünü hissediyordum lakin bu his boşlukta olmak gibiydi.
son zamanlarda olaylara tepkisiz kaldım.
benliğimi kaybettiğimi ve bunun için çaba göstermeyi seçmeyeceğimi biliyorum.
ne nefret, ne de sevgi besleyebiliyorum.
kalbi atarken bir bedenin gömülmesi gibi.
İlk paragrafta duraksamak
Sabahlar evinden, aksamlar isyerinden ve girdigin dükkanlardan çıkman; bindiğin arabalardan, otobüslerden inmen; geceden gündüze, gündüzden geceye varman; kıştan bahara, bahardan kışa ulaşman bu kederin de yok olup gidecegini göstermiyor mu? Dinledigin şarkının sona ermesi, okuduğun şiirin son mısrası, seyrettiğin filmin son sahnesi, yaşadığın kederlerin de bir gün bitecegini hatırlamaya kâfi degil mi? Uykunda ölümü, uyanmanda dirilişi yeniden yaşadığın gibi, bu dertlerin de bir gün sana veda edecegini hissetmiyor musun? Oturduğun koltuktan kalkmanda, girdiğin odadan çıkmanda, bir gün başında ki bu musibetin de geçecegini göremiyor musun? Bir şeyin başlangıcı varsa, bitişi
de olmak zorunda degil mi?
Sayfa 16 - Hayy kitapKitabı okuyor
silâhlara veda
geceye rüyaya ve sana
yalnızlığın geyik gözlü köşesinden
düzenlerin çıkmazına
çizdiğim resmin
saat kulesi ağlıyor
ağzım o çeşit yok
şişe bu çeşit var
sen bir gece gelsen
güneş doğmasa
gitmeden yine gelsen
bu yeni geleni
bu bize bakanı
sana bir anlatsam
güneş doğmasa
Helin Aktan'ın güncesinden... 11. 01. 2020
Her kelime, bir gözyaşı.
Her acı, bir vazgeçiş.
Her umut, bir veda.
Benim için bir masaldı, güzel bir masal fakat sadece benim için bir masaldı.
O masal mutsuz sonla bittiğinde hayatın gerçekleri karşımdaydı.
Gün doğumu, geceye vedaydı.
Bu satırlar da benim masalımın son satırlarıydı.
Güneş doğarken benim yarattığım masalım son buldu.
"Helin S. Aktan"
Sayfa 849Kitabı okudu
Küçük İskender
Hayatta bir yer edinmek lazım
Çünkü,
laf, keder israfı
veda, insana dair ihtiyaç!
Çünkü
ateş, söndüğü geceye mahsus
ruh, maddede bir yantesir
ihanet, korkunç sevdalara mahlas!
Sessiz veda
Geceye karışan yalnızlık
Gözlerimde yorgun bir hüzün
Kalbimde yankılanan sessizlik
Sanki anıların son günü
Bir zamanlar gülümseyişin
Sıcacık bir bahar gibiydi
Şimdi ise soğuk bir rüzgar
Tenimde izini kaybetti
Yollarımız ayrıldı usulca
Bir daha kesişmemecesine
Sözlerimiz kaldı havada
Veda bile etmeden sessizce
Belki bir gün hatırlarsın
Gözlerinde bir damla yaşla
Ama bil ki ben çoktan unuttum
Seninle dolu olan o kışla
Mustafa