içindeki her şey yoğruluyor ama henüz şekillenmiyormuş gibiydi, hiçbir şey kesin çizgilerle belirlenmiş değildi, sadece solgunluk ve huzursuzluk hâkimdi.
Sayfa 12Kitabı okuyor
"Beni alıp tekrar karnına soksan bile koruyamazsın artık anne!"
Eski bir Arap şiiri geliyor aklıma:
"Asil insanların en neşeli zamanlarında bile bir hüzün vardır, daha düşük ruhlar ise en sefil zamanında bile neşelidir."
Bir şeyler yapıyorum, yürüyorum, konuşuyorum, yemek yiyorum yani her zaman yaptığım işleri sürdürüyorum ama nasıl anlatsam, bir boşluk duygusu içinde. Sanki içimde derin bir hiçlik var.
Eğer gerçek ve tutkulu hayatlarımızdan uzaklaşır ve kura yaşlı kadının yaldızlı arabasına binersek, aslında o soğuk yaşlı mükemmeliyetçinin personasmı ve ihtiraslarım benimsemiş oluruz. O zaman, tutsak düşen bütün yaratıklar gibi, uygulamalarımda genellikle “adı olmayan huzursuzluk” olarak nitelediğim saplantılı bir özleme sürükleyen bir kederin pençesine düşeriz. Ondan sonra da, bize kendimizi tekrar canlı hissettireceğini vaat eden ilk şeye tutunma riskiyle karşı karşıya kalırız.
Ayrıntı Yayınları
Her türlü huzursuzluk, birikmiş öfkenin yarattığı huzursuzluktan daha sağlıklıdır.
