Şarkı söyleyecek pek az melek var,
havlayacak pek az köpek var,
bin tane keman sığar avucumun içine.
Sayfa 52Kitabı okudu
Mektepte bize şiir ezberletmişlerdi. İnsan, yaşadığı yerlerde beraber bulunduğu insanlara görünmez ince tellerle bağlanırmış; ayrılık vaktinde bu bağlar gerilmeye, kopan keman telleri gibi acı sesler çıkarmaya başlar, her birinin gönlümüzden kopup ayrılması, bir ayrı sızı uyandırırmış. Bunu yazan şair ne kadar haklıymış.’’
sevgili tilki, eğer keman çalmak istiyorsan, bana sol patini ver.
Ey hüzünlü ezgi, Ağlamaklı keman sesi. Sözlerini bilmediğim şarkının mırıltısı Yine seni söylüyorum, titrek bir sesle içli içli...
"Şu anda, artık her şey olup bitmiş, 'yaşam'ın dükkânları hepten kapanmışken hep isteyip durduğu bir kitabı almamış olduğuna pişmandı; hiçbir zaman deprem, yangın, kaza geçirmemiş olduğuna; Tibet'teki Tatsienlu'yu hiç görmemiş, Çin'in salkım söğütleri üzerinde gevezelik eden mavi renkli saksağanları duymamış olduğuna; günün birinde ıssız bir koruda karşılaştığı bakışları utanma nedir bilmeyen okul kaçağı küçük kızla konuşmamış olduğuna; ürkek, çirkin bir kadının zavallı, küçük şakasına odada kimse gülmediğinde kendisinin de gülmemiş olduğuna; trenleri, anıştırmaları, fırsatları kaçırdığına; çoktan unuttuğu kentin birinde, kasvetli bir günde titrek yayıyla kendi kendine keman çalan yaşlı sokak kemancısına cebindeki meteliği vermediğine..."
Sayfa 185Kitabı okudu
Kimi arıyordu? Kimi olacak alnının yazısını.
Dünyanın en uzun hüznü yağıyor,
Yorgun ve yenilmiş insanlığımızın üstüne.
Kar yağıyor ve sen gidiyorsun,
Ağlar gibi yürüyerek gidiyorsun,
Belki bulmağa gidiyorsun kaybettiğimizi,
O insan ve tabiat çağını.
Dön bana ve dinle,
Kuşlar uçuşuyor içimde.
Loş bir keman solosu gibi,
Kuşların uçuştuğunu içimde,
Dön bana ve dinle.
Karanlık denizlerin dibinde,
Birtakım incilerin olduğunu,
Birtakım incilere ve hatıralara,
Neden bağlı olduğumuzu unutma.
Duy beni ve dinle,
Denizler boğuşuyor içimde.
Unutma diyorum ama sen anla,
Anlat bizim de yaşamak istediğimizi onlara...
Erdem Bayazıt
Keman çalan insandan zarar gelmez, çünkü bir ağacın cenazesine boyun yaslamak; tüm şiirlerin atasıdır.