O zamanlar insanlar, daha iyiydiler denemez, kim bilir, ama daha başkaydılar. Belki de yürekleri yufka, daha acımayla, daha sevgiyle doluydular.
“Neden böylesine insanlar insanlığı unuttular?”
“Cehennem yerinde hiç ateş yoktur, herkes ateşini burdan götürür…”
Sayfa 68
“İstanbul şehrinde, bir kıyıya, köşeye saklanmış yüreğinde acıma, sevgi, saygı kalmış insanlar arayacak ve hem de bulacak. İnsanlık hiç bir zaman ölmez diyor Mahmut.”
Sayfa 54
“İnsanlık öldü mü?”dedim.
“Yok,”dedi,”ölmedi, ölmedi ama, bir şeyler oldu, başka bir yerlerde sıkıştı kaldı heralde?”
Sayfa 39
“Niye böylesine insanlar insanlığını unuttular?”
Sayfa 25
"İnsanlık öldü mü?”dedim.
"Yok,” dedi, "ölmedi, ölmedi ama bir şeyler oldu, başka bir yerlerde sıkıştı kaldı herhalde?”
"Nerede kaldı acaba?”
Sayfa 39Kitabı okudu
Sessiz, mavi, geniş, çok uzak bir gökyüzü. İnsan bu gökyüzünü böyle kıyamete kadar kalacak sanırdı.
Gerçekten şu insanoğlu tuhaftır,
hiç mi hiç belli olmaz..
Esrarı da ne için içti, ne için, anasının kederini unutsun diye içti, niye bıraktı, esrarı içince de anasını daha çok düşündü, onu özlemekten öldü de onun için bıraktı.
Sayfa 50