Lâ Tahzen! (Üzülme!)
Üzülme! İnsanlar senin kalbini kırmışsa üzülme! Rahman, “Ben kırık kalplerdeyim” buyurmadı mı? O halde ne diye üzülürsün ey can? Gündüz gibi ışıyıp durmak istiyorsan; Gece gibi kapkaranlık nefsini yak! “Derdim var” diyorsun; Dert insanı Hak’ka götüren Burak’tır; sen bunu bilmiyorsun. Sanma ki dert sadece sende var. Şunu bil
Sesin işler gibi bir şuh kanat gamlanma,
Seni dinlerken olur kalbim uçan kuşlara eş;
Gün batarken sanırım gölgeni bir başka güneş,
Sarışınlık getirir gözlerin akşamlanma.
Doğuyor ömrüme bir yirmi sekiz yaş güneşi,
Bir kuş okşar gibi sen saçlarımı okşarken.
Koklarım ellerini gülleri koklar gibi ben;
Avucundan alırım kış günü bir yaz ateşi.
Gönlüme avdet eder her unutulmuş nisan
Ne zaman gençliğini yolda hırâman görsem.
Eskiden pembe dudaklarda dağılmış busen
Toplanır leblerime, bir gece dalgın dursan.
Seni zambak gibi gördükçe açık pencerede
Gül açar bahtımın evvelki hazanlık korusu.
Genç eder ufkumu hülyalarımın genç kokusu;
Sorarım ak saçımın örttüğü yıllar nerede?
Cephemi varsın o solgun seneler soldursun.
Yeni yıldız gibi doğdukça güzel her akşam,
Gençliğin böyle benimken kocamam, hiç kocamam.
Ruhum, ölsem bile ben, sen yaşayan ruhumsun.
CENAP ŞAHABETTİN
Ben gerçekten sıkıldım. Geri çekiliyorum. Bu dünya gerçekten hoşuma gitmiyor artık. Kendime yeni bir tane arıyorum.
Kendime, aptal gürültülerin ve pis kokuların olmadığı, çimenlerin üzerine uzandığımda ağustos böceklerinin şarkılarını duyup geceleri ateşböceklerini görebileceğim masmavi bir dünya arayacağım. Ozonu düşünmeden mevsim değişikliklerini izlemek, delirmiş devasa hayvanları düşünmeden et yemek, şarbonu ve kendini bilmez, kim olduğunun ve ne yaptıgının farkında olmayan insanlar tarafından, kimyasallarla zehirleneceğimi düşünmeden su içmek istiyorum.
Korkularımın doğuştan içimde var olan fare korkusuyla sınırlı kalmasını istiyorum ve kendi adıma güzel, sağlıklı ve doğal bir ölüm istiyorum. Bir havai fişek parçası gibi meydanın birinde veya bir uçakta ölmek istemiyorum. Ve de sonrasında vücuduma ne yapacaklarıyla veya nereye gömüleceğimle ilgilenmek istemiyorum. Ne kilise çanlarının çalınmasını istiyorum ne de imamların sahte dualar okumasını. Yeni dünyama kabul edeceğim tek askerlerse karıncalar olabilir. Uçan yegâne varlıklar kuşlar olabilir, elbette yırtıcı olmamak şartıyla....
Ben gidiyorum. Arayışımın peşinden koşuyorum. Zaten sonra sana bu konuda daha fazlasını anlatacağım.
O dünyayı bulduğumda, (ALLAH KAHRETSİN, BİR YERLERDE VAR OLDUĞUNU BİLİYORUM), seni de tüm sevdiklerim gibi benimle oraya gelmen için ikna edeceğim. Ben, yaşam biçimimiz haline gelen bu ortak paranoyadan çok sıkıldım.
Evet, başka bir dünya... Farklı bir dünya....
"SAVAŞ İSTEMİYORUZ... ŞİDDET İSTEMİYORUZ... SEVİŞMEYİ SAVAŞMAYA BİN KERE TERCİH EDİYORUZ!!!"
Sayfa 83Kitabı okudu
"Nereye gitmişti müminin kalbinden çıkıp dosdoğru cennete açılan o dümdüz ve sade yol?
Çöllerde sınanan nebi "vay şimdi tok olanların haline," demişti çünkü aç kalacaklardı. Mal biriktirmeye gerek yoktu. Kır çiçeklerini kim giydiriyor, uçan kuşları kim doyuruyordu?"
