Şairler yaşayamadıklarını yazarlar
Ama o yazılacak olanı yaşarlarsa susarlar
leyla ile mecnun dizisinin hafızalara kazınan replikleridir.
bir kuple;
mecnun leyla'nın öldüğünü öğrenir ve uçurumun kenarındadır.
ardından ismail abi gelir yanına ve;
ismail abi: mecnun? ordan atlama ihtimalin nedir sence? biliyorum, çok üzgünsün. ben de çok üzülüyorum.
tabi sen benden daha çok üzülüyorsundur. ordan atlarsan ben de atlarım mecnun!
mecnun: ismail abi!
ismail abi: abi, abiim! sen olmazsan ben naparım ki zaten? kalırsan ama birbirimize yardımcı oluruz mecnun.
birimiz düşücek olduğumuzda öbürümüz koluna girer. beraber ağlar beraber güleriz. haa yook ama eğer atlayacaksakta beraber atlarız.
mecnun: ismail abi?
ismail abi: abiim?
mecnun: leyla gitti abi.
“Bilsen senin gibi ben de ne kadar çok değiştim… Hiç o eski hafif ve sathi çocuk değilim… Artık insanların ve eşyanın kaplama yaldızı beni aldatmıyor.”
"Mecnun, Leyla’yı sevdiği için sahraya çıktı" derler. Bence hakikat tamamıyla bunun aksinedir. Yani Mecnun’un babası olsaydım onu elinden tutar, adım adım Leyla’nın peşinde gezdirirdim. İnsanlık icabı Leyla, günde en aşağı kırk, elli tür zevzeklik, münasebetsizlik, tatsızlık edecek; Mecnun, bunları göre göre bir gün bıkacaktı.
Olmayanın derdi kendi kadardır; fakat olanın derdi dağlar kadardır.
