O mâi şey seni yutdukca haykırır, bağırır,
fakat halâs olamazsın; omuzlarından ağır,
haşin, demir iki el muttasıl itib zedeler;
ne çâre yok ineceksin.. Bu işte ömr-i beşer.
Mütehaşşid mezâhir-i zulemât:
Göz açıldıkça rûh perdelenir.
Acı bir levha şübhe yok ki hayât,
görmemek en büyük tesellidir.
Yıllarca taharri der-i mesdûd-i necâtı,
yıllarca metâible mesâible döğüşmek,
gezmek bu dikenlikde girân|bâr-ı sefâlet,
mesmûm, acı bir zehr ile mesmûm.. Nihâyet
bir gül koparıb koklamadan toprağa düşmek!
Ben böyle-mi sandım seni, ey ömr-i gam|âlûd?
dâima kirli, kirlenen bir el;
dâima alçak, alçalan bir emel;
dâimâ zorlıyan, kıran, deviren,
mahveden.. sonra mahvolan bir ten.
Kalbi ümmîd ü hırsa çah-ı şüûn;
hırsı, ümmîdi at, mazıyka-i hün.
Beyni bir muztarib cihâz-ı asab;
onu kaldır, kalan çürük bir kab.
Ne diyordun bak: Âdem evlâdı
canlı bir cife, bir yürür pıhtı.
Salya, yâhud yalan kusan bir ağız;
bir teazzuv ki kan, irin yalnız.