Ben kendim, pek farkında değildim, var olduğumun, var olabileceğimin ve varlığımı sürdürebileceğimin.
Korktum bundan ve hayatın kendisinden.
Görülmek istemedim,
Varlığımın bilinmesini istemedim.
Solgun, zayıf ve dalgın oldum.
Konuşmak istemedim ki kimse
sesimi tanımasın, görmek istemedim ki
kimse beni görmesin.
Yürürken kendimi duvara yapıştırdım
sessizce uzaklaşan bir gölge gibi.
...
Görülmek istemedim,
Varlığımın bilinmesini istemedim.
Solgun,zayıf ve dalgın oldum.
Konuşmak istemedim ki kimse
Sesimi tanımasın, görmek istemedim ki
Kimse beni görmesin.
Yürürken kendimi duvara yapıştırdım
Sessizce uzaklaşan bir gölge gibi...
“Etrafınıza bir bakın.Sizin için yalnızca bir tehlike var burada:Şiir”
Nerudo kalemine bile duygu katıyordu. Esperanza'nın (umudun) rengi olduğunu düşündüğü için yeşil mürekkeple yazmayı tercih ediyordu.
"Durmakta olan eşyalara uzun uzun bakmak... çok gerekli... İnsanın ve dünyanın dokunuşunu, ıstırap çeken şaire bir ders olarak aktarıyorlar..."
Şiirleri, insanların elden ele dolaştırdıkları kitaplar oldu. Kitaplar çitleri...
... köprüleri ...
... sınırları ...
... kıtaları aştı ...
... ta ki çitteki bir delikten binlerce hediyeyi, dünyanın dört bir köşesindeki ...
... kanatları aynı ritimle çarpan, kalpleri onun hayal edebildiği her şeyi hissetmeye can atan, sayısız insana iletene dek.