İnsan olmanın değeri, vicdan bakımından huzur içinde bulunmak, yürek temizliğine sahip olmak.
Niçin kendime azap veriyorum, niçin bu daracık kapalı çerçeve içinde uğraşıp didiniyorum sanki ?
Yaşam, bütün sevinçleriyle bana açıkken
Ey kır ağaçları, dallarınızın gölgesinden karanlık ve hüzün dökülüyor üzerime.
“Babacigim onu pek sever. Babamin iyi gecindigi, hic kizmadigi bir o vardir, bir de Mihail Ivanovic; cunku babam kendisini her ikisinin de velinimeti sayar. Sterne’in dedigi gibi, ‘Insanlari, bize yaptiklari iyiliklerden cok, bizim onlara yaptigimiz iyiliklerden oturu severiz.’
Gercek bir masonun birinci gorevi kendi kendini mukemmellestirmeye calismaktir. Yasamimizdaki zorluklari sirtimizdan atmakla bu amaca daha kolay ulasabilecegimizi saniriz cogunlukla; oysa sayin bayim, tam tersine, su uc buyuk amaca ancak yasamin dertleri ortasinda savasim vererek ulasabiliriz: 1) kendini bilmek; cunku insan kendini ancak baskalariyla karsilastirarak taniyabilir 2) mukemmellik yolunda ilerleme ki bu da ancak buyuk cabalarla gerceklestirilebilir 3) en buyuk erdem olan, olumu sevmek. Olum sevgisinin ya da baska deyimle yeni bir yasam icinde yeniden var olma ozleminin ruhumuzda guc kazanmasi icin yasamin ne kadar bos oldugunu gormemiz gerekir; bunu bize en iyi gosterecek sey de yasamda var olan kotuluklerin ta kendisidir.
