Sen ey duygudan yoksun kadın
Kulak ver ağıtına rüzgârın.
Bu göğün altında balık olan biziz
Ağaçlar denizlerin yosunu
Bize, yeneceksiniz, dediler, boyun eğdiğinizde.
Sevdik ve küllerle karşılaştık.
Boyun eğdik ve küllerle karşılaştık.
Bize, yeneceksiniz, dediler, sevdiğinizde.
Bize, yeneceksiniz, dediler hayatınızdan
vazgeçtiğimizde..
Vazgeçtik hayatımızdan ve küllerle karşılaştık
Bakan, ne kadar istesen seçemeyeceğin bir noktaya
durmadan bakan gözler:
Senin ruhun olmaya savaşan
O ruh.
Artk sessizlik bile senin değil
değirmen taşlarının dönmez olduğu bu yerde
Sunaklar yıkılmış
Dostlar unutulmuş
Hurma yaprakları çamur içinde
Bırak, bırakabilirsen, dolaşsın ellerin
Ufka değen gemiyle
Zamanın buluştuğu bu dönemeçte
Zarlar yere çarptğı zaman
Kargı zırha çarptığı zaman
Gözler yabancıyı tanıyıp
Sevgi kuruduğu zaman
Sönen ruhlarda;
Çevrene bakıp
Her yerde biçilmiş ayaklar
Her yerde ölü eller
Her yerde sönük gözler gördüğün zaman;
Artık istediğin ölümü bile
Seçemediğin Zaman
Hakkın olan
Büyük bir çığlık,
Bir kurt uluması olsun duymadan
Kopar kendini aldatıcı zamandan
Ve bat,
Koca taşları taşıyanlar nasıl batarsa.
Çırılçıplak bulduk kendimizi, elimizde
Kefeleri haksızlığı gösteren terazi.