Yakamoz Papatya [1-19]
Durgunum
Suskunum
Kızgınım
Ben sana vurgunum
Yüklerimler anlamsız
Özeler gereksiz
Türküler çok garip
İnsanlar duygusuz
Sevgi olmuyor sensiz
Sen bensiz ben sensiz
Yapma gülüm yapma
Ömrümden geriye doğru sarma
Kalbim yaralı uçurumdan atma
Ben vuruldum
Ben duruldum
Suskun oldum
Yerimde durdum
Duramam duramıyorum
Sensiz yaşayamıyorum
Sesim yok
Varlığım yok
Ne gece uykum var
Ne gündüz güneşim
Ben bende değilim
Yüreğim var oda sende
Seni sevmeye devam...
Lâ tahzen! (Üzülme!)
İnsanlar senin kalbini kırmışsa üzülme!
Rahman: (c.c), “Ben kırık kalplerdeyim” buyurmadı mı?
O halde ne diye üzülürsün ey can?
Gündüz gibi ışıyıp durmak istiyorsan;
Gece gibi kapkaranlık nefsini yak !..
Üzgünüm sevgilim
içim kıpır kıpır olmuyor
gözlerim parlamıyor
kalbim öyle atmıyor artık
senin için attığı gibi
kimsenin mesajını heyecanla
beklemiyorum artık
senin mesajlarını beklediğim gibi
üzgünüm sevgilim
bunu sen yaptın
kendi ellerinle teslim oldun
insanların teslim olmamak için
direndiği kadere
kelebekler hareketlenmiyor midemde
ne kadar uğraştıysamda
olmuyor artık
sensiz ben huzursuzum
ama sen geri gelsende
ben geri gelemem anla,
anla içimde bıraktığın
hasarları, kalbimde ki yaraları
Sanki her şey yolundaymis gibi, sanki hiçbir şey olmamış gibi, sanki sensiz kalmamışım gibi, güneş doğuyor ay batıyor. Her gün sıcak ekmek çıkarıyor karşıki fırın mektep‘te dersler devam ediyor, tuhaf işmiş doğrusu ayrılık dedikleri, kan revan içindeyiz ikimizde ama kimse ölmüyor, nefes alıyoruz ama kimse yaşamıyor, cambazlık yapmak gibi bir şey bu sensizlik, için kan ağlasada yüzün gülüyor, umudum içimin gülen yüzü sabahım, günaydınım bir de can içim…
Çalıkuşu
AYŞEN
İklimler çileme çare bulmuyor,
Mevsimler halimi sormuyor Ayşen.
Sakiler derdime derman olmuyor.
Şarkılar yaramı sarmıyor Ayşen...
İlkbahar, yaz, derken, hazânım soldu,
Sayfa 170Kitabı okudu
