Mutsuzluğun ve sonsuz bir mutluluğun
Mürekkebinde ölüyor, yeniden doğuyoruz
bir ip, kalbimizin terâzisinde
bembeyaz bir nehrin kanlı izinde
dertleri âteşe yazılanların
âhını koyar mı belâ közünde
“Sesler tutuşurken susar mı diller
Arş’a dokunacak bir nidâ söyle”
gecenin örtüsünü sıyırıp yüreğimden
ayağa kalkmalıyım
başımı okşa duâlarınla, anne
ayağa kalkmalıyım
en derin uçurumlarından evlerimizin
dermânını yeryüzünde
bulana değin savaşacağım
ben bu gamın
bu derdin
sen bir rüyâya mahkûmsun
ben imtihânın içinde
bu nasıl bir kanlı belâ
direniyor başım hâlâ
Tutunmuş ince bir dala
Direniyor başım hâlâ
Ölüm bizde her gün kâmil
Ölüm her an vuslattadır
Ölüm bizde oluk oluk
Kanla çizilen harita
Bir ümmetle uzlettedir
Ama bütün bu mükemmelliğe rağmen, bana kalırsa piyanonun asıl albenisi, Beth o güzelim siyah beyaz tuşlara sevgiyle dokunup parlak pedallara basarken etrafına toplananların yüzlerinde oluşan mutluluktu.
Sayfa 88Kitabı okuyor
Bir hayâlin en içli baharını umarken
Sığındığı yerde ölüyor insan
Mona Rosa. Siyah güller, ak güller.
Geyve'nin gülleri ve beyaz yatak.
Kanadı kırık kuş merhamet ister.
Ah senin yüzünden kana batacak.
Mona Rosa. Siyah güller, ak güller.