Tam bir felaket tellalıyımdır. Endişelenmekle kalmam. Hayır. Benim endişem cidden tutkuludur. Endişemin sınırı yoktur. Endişem —büyük harfle Endişe etmediğim zamanlarda bile— her yöne gidebilecek kadar büyüktür. En kötü ihtimali düşünerek dallanıp budaklandırmak, benim için öteden beri çok kolay olmuştur.
Kendimi bildim bileli böyleyim. İnternetten araştırıp bende olduğu kanısına vardığım bir hastalık yüzünden yakında öleceğine inanarak kim bilir kaç kez doktora gitmişliğim var. İlkokuldayken, annem beni almaya bir dakika geç gelse hemen korkunç bir trafik kazasında öldüğünü düşünmeye başlardım.