Başlangıçta huzuru istiyordum, sükuneti, sadece kendimi hatırlıyordum. Bir gün, Alcala'da, Imitation'u açtım ve şu bölümü okudum: "Konuşmak için değil, sadece şu sözü söylemek için ağzım var: Günah işledim, ya Rab, günah işledim, bana merhamet et, beni bağışla." Ve tam o anda, af dilemem gerektiğini anladım, huzur değil. Af, baskayhi Bir şey değil! O ana değin, Rab'a karşı çok günah işlemiş olduğum hiç açık şekilde görünmemişti bana.
... kalbimizin içini okuyan Sen'in önünde -mış gibi yaparak. Kendimize bile içten vr basit değiliz. Öylesine körleşmişiz ve kendi gözlerimizden öylesine saklanmışız ki!