"Umut" derken belli başlı bir şeyin umudunu kastetmiyorum. Sanırım kastettiğim sadece insanın gözlerini açık tutmaya değer hissetmesi. " Nedir şu şeyler/ dışarıda hayal meyal seçilen? / Ağaçlar mı? Hah, işte ben/ bıktım kendilerinden": William Carlos Williams'ın büyükannesinin son sözleri.
Sayfa 21 - Kolektif Kitap
'They begin!
The perfections are sharpened
The flower spreads its colored petals
wide in the sun
But the tongue of the bee
misses them
They sink back into the loam
crying out
— you may call it a cry
that creeps over them, a shiver
as they wilt and disappear . . . . '
— William Carlos Williams,
Paterson
"Çaresizlikten ve başarısızlıktan oluşan çöküş
Ve ardından yeni bir uyanış: Umuda dönüşen çaresizlik.
Bizden esirgenen, beklentilerimiz yüzünden kaybettiğimiz her şeyin ardından
- derin bir çöküş gelir,
Sonsuza uzanan ve yok edilemeyen"
- William Carlos Williams
Sayfa 453Kitabı okuyor
"Kırmızı Deynek" şiiri, bu kitap içinde, kendine bağımsız bir yer açmayı hak ediyor. Başlı başına tek şiirlik bir kitap özelliği taşıyor kanımca bu şiir. Sadece hacmiyle değil elbette. Taşıdığı özelliklerle, özgürlüğüyle. Belki, bu şiirin önüne 1955 yılında Vatan Gazetesi'nde yayımianmış olan "Kapı" bir başlangıç, bir ilk
Sayfa 9 - Yapı Kredi Yayınları
"Ne görüyorsan oyum ben,
Delili, altında gömülü gençliğim... Kökler mi dedin?
Herkesin kökleri var."
William Carlos Williams, Paterson
Sayfa 165Kitabı okuyor
Yoklar
hani
nerdeler?
Hemingway'ler, T.S Elliot'lar, Pound'lar, e.e
cummings'ler, Jeffers'lar, William Carlos
Williams'lar?
Thomas Wolf nerde? William
Saroyan? Henry Miller, Celine, Fante, Dos Pasos?
nerdeler? öldüler, biliyorum ama yerlerini dolduracak olanlar nerde? yeni
diğerleri?
bence, şimdiki çete bir grup
Sayfa 73
