Sen Çok Yaşa, Jose Arcadio Buendia!
Yüzyıllık Yalnızlık’ı ilk okuduğumda anlamamıştım; oysa kitabın arka kapağında son bin yılın en güzel eserlerinden biri olduğu yazıyordu. Lisedeki edebiyat hocama söyledim, tekrar oku, dedi. O zaman dinlemedim onu. Ama aradan yıllar geçince bir kez daha elime aldım Marquez’in bu büyülü kitabını. Bugünlerde
BEYAZ LÂLE
Hudutta bozulan ordu iki günden beri Serez’den geçiyordu. Hava serin ve güzeldi. Ilık bir sonbahar güneşi, boş, çimensiz tarlaları, üzerinde henüz taze ve korkak izler duran geniş yolları parlatıyordu. Bu gelenler, gidenlere hiç benzemiyorlardı. Bunlar adeta ürkütülmüş bir hayvan sürüsüydü. Hepsinin tıraşları uzamış, yüzleri pis ve
Çinli bir köylünün oğlu doğunca komşular babayı tebrik için bebeğin başına toplanmış. Hepsi sevinçle “Ne iyi oldu!” demişler. Oğlu doğan köylü bu taşkın memnuniyet sözlerine “Daha belli değil.” diyerek cevap vermiş. Çocuk yedi yaşına geldiği zaman ağaçtan düşmüş ve bacağını sakatlamış. Bunun üzerine yine köylüler baş sağlığı dilemek için eve gelip çocuğun çevresini almışlar ve çok üzüntülü bir ifadeyle “Ne kötü oldu!” demişlerdir. Oğlunun bacağı sakatlanan köylü komşularının taşkın memnuniyetsizlik sözlerine “Daha belli değil!” diyerek cevap vermiş. Yıllar sonra köye asker toplama memurları gelmiş. Sözünü ettiğimiz köylünün oğlunun ayağının sakat olduğunu fark edince onu askerlikten muaf tutmuşlar. Bunun üzerine komşular gözün aydın demek için tekrar köylünün evine doluşmuş, gencin askere alınmayışına çok sevinerek babasına “Ne iyi oldu!” demişler. Sakat bacaklı gencin babası önceki cevabını tekrarlamış “Daha belli değil!”
Sayfa 173 - TİYO Yayıncılık, 11. BaskıKitabı okudu
