Başıma böyle işler açma konusunda bende de eşek şansı vardır hani. Kalp atışlarını dinliyordum, sırf duruma uygun bir şeyler yapmış olmak için, beklenen birkaç malum işlem. Koşturuyordu kalbi, orası öyle, kaburgalarının arkasında, hapis, koşuyordu hayatın peşinden, ara ara sendeleyerek, ancak ne kadar sıçrarsa sıçrasın, asla yetişemeyecekti hayata. Hayatı kaymıştı artık. Böyle tökezlemeye devam ederse, kısa bir süre sonra, çöplüğü boylayacaktı, yüreği, vıcık vıcık, kıpkırmızı ve ezilmiş olgun bir nar gibi suları akmış. Kocanın o pelteleşmiş kalbi işte böyle görünecekti, birkaç gün sonra, mermerin üstünde, otopsi sırasında, bıçakla yarılmış. Çünkü bu hikâye eminim güzel bir adli otopsiyle son bulacaktı. Bunu öngörebiliyordum, mahallede herkes kim bilir ne zehir zıkkım hikâyeler anlatacaktı bu ölümün ardından, bu da pek normal gibi görünmeyen ölümün, hele ötekinden sonra.
Sayfa 414Kitabı okuyor
Bir yer bulalım dünyadan uzak!
İşte hikayelerimi nasıl yazdığımı şimdilik merak eden dostum, yarın incir çekirdeği doldurmayacak mevzuları yazan bir hikayecinin iyi bir hikayeci olmadığını yazacağına göre, bilmem hikayem oldu mu? Olmadıysa ne yapalım? Bizim hikaye anlayışımız da böyle efendim.
Sayfa 74 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları
— İşte böyle, bu kız, başımda bir dert; barut gibi... Şimdiye kadar hiç kimseyi beğenmezdi, ama birini severse, felâket! Bazen ona karşı nasıl davranacağımı bilemem. Bugünlerde de bakın ne tutturdu: son zamanlarda ona karşı eskisinden daha soğuk davrandığımı, yalnız beni sevdiğini ve ebediyen de yalnız beni seveceğini...
#rüzgarafısıldamak
Bazı hikâyeler sondan başlarmış, benimki de öyle bir hikâye işte. Öyle miskindin ki yaşamayı bile beceremedin, dediğini duyar gibiyim şimdi. Haklısın, ben bana bahşedilen hayatı sonuna kadar yaşamayı göze alamayacak kadar tembelmişim, son sayfasına kadar okunmak istenmeyen kitaplar gibi yavan ve renksizdi ömrüm, kimseye daha fazla gölge olayım