Bu şekilde sınanarak ne tür bir iyilik yapıyorum kendime?
-Söyleyeyim...
Hata ile yapsam da ödevimi ;
Yaşamanın anlamını üzerimde deniyorum.
Ve bunun bedelini ödemeye hazırım.
Çünkü, bu şekilde yaşamak daha derin gibi geliyor bana...
Daha çok 'insan' hissediyorum.
Bu benim seçimim...
Aşıklar, gerçek sevgiye doydu!!
Ama anlamadınız; bedenle işimiz yok aslında.
-Hislere de dokun biraz...-
Bizi çürüten,bu mantık ile yaşamak.
Çünkü ruhu olan bir varlık çürümez, ölmez.
Ölümü öldürmenin de bir formülü...
Bunu siz de biliyorsunuz
Ama bunu bilseniz de o çaba yok mu?
Hayır, ben bu kaos ile el sıkışamam.
Siz aynı kaos ile istediğiniz kadar anlaşabilirsiniz.
Ey duvarlar!!! biz neden sıkıldık siz'den?
İnsan babası ölünce yalnız kalıyor , yarım kalıyor ve kanaatimce babası ölen insandan daha yalnız kimse yok dünyada.
Gölgesiz, sessiz ,kimsesiz ... Mecburen yaşıyor. Ve babası ölen insan herkesten daha çok ve daha çabuk yaşlanıyor...
Ölüme yakın olmak dünyadan uzak olmak demektir ya işte burası dünyanın girmediği yerdir. Ve insan dünyayı sever onun için sevmez mezarlıkları.
Ölüm ansızın gelmez,insan beklemeyi unutur...
Eskilerin ölülere hamuş demelerini anlıyordum şimdi. Ölmek susmak demekti ve konuşmak yaşamak.
Ömrü biten toprağın altına giriyor, evet ama ölmüyor bazıları. Hem kanaatimce yaşayan ölüler de var aramızda, ama anlıyorum ki ölmeyen ölüler de var.
Ölümü kavrayamadıktan sonra hayat bir çileden başka hiçbir şey ifade etmiyor insana.
Çağrılan yere gitmemek edepsizlik olurdu ve ezanlar okundukça bizi çağırıyordu camiye demek ki.
Ölülerine bile bu denli kıymet veren dedelerimizin mezar taşlarını kıran torunarıydık biz.
Sayın ki ömür dediğiniz bir gündür ve o dahi bu gündür.