İnsanın hayatında önemli bir şey eksik olunca, mesela bir yüz, tutku, dünyayı bir parça olsun anlayabilmek. Bu eksik, bu engel olmasaydı hayatın daha güzel, hafif ve sevimli olacağını hayal etmeye kadar vardırıyoruz işi. Bence bu bir aldanma, bir tuzak, tembellik.
Hangi yüz zaman içerisinde bir maske olmaz? Hangi yüz ona ilk bakışın kaygısız tazeliğini koruduğunu iddia edebilir?
Ama kafamı kurcalayan bir şey var. Neden on sekiz yaşında isyankar, otuzunda ılımlı, kırkında geri dönüştürülmüş oluyoruz? Tam tersini hayal ediyorum, hayat ilerledikçe başkaldırış da artsa, yaşlılığın en önemli özelliği olana kadar gelişmeyi bırakmasa mesela. Ama ihtiyarlar ne yapıyor? Dünyanın halinden yakınacaklarna, kalp ağrılarına, küçük acılarına sızlanıyorlar.
Korkunç bir şeyi güzelliğe çevirmek için ona yeterince uzun süre bakmak yeter.
Kimsenin gökyüzüne hükmetmeyi düşünmemesi ne kadar garip geliyor.
Aşkın bütün güzelliği burada. Kör olmak,
Karşınızdakine artık parça parça değil bütün halde bakmanızı sağlayan erdemdir. Çünkü aşkı olanaksız kılan ona parçalayarak bakmaktır.
Tekrar normal olmaktan korkuyorum. Dünyanın sınırında yaşamak için hiçbir bahanemin kalmamasından.
Sayfa 93
Yüzeyin derinliği yoktur...
Sayfa 85
Her saniyenin çok değerli olduğunu hissediyoruz, bunu hissediyor oluşumuz tek başına zamanı yok ediyor.
Sayfa 73
Korkunç bir şeyi güzelliğe çevirmek için ona yeterince uzun süre bakmak yeter.