Çektiği acının kapladığı yerden başka boşluk yoktu dünyada....
Yabancı, en ufak bir alçakgönüllülük bile göstermeden, insanın yurdu uğruna ölmesinden daha büyük bir onur yoktur ekselans, demişti, general gülümsemişti, acımıştı, eşeklik etme oğlum, demişti, yurt demek sağ kalmak demektir, hepsi bu.
Kendisini ve yönetimini desteklesinler diye silahlandırdığı, bakıp beslediği şu adamlar, eninde sonunda kendilerini besleyen eli kapmaktan da kaçınmayacaklardı tabi…
Belleğinin en uzak köşelerinde yitip gitmiş bir dönemde kendi gönlünce yarattığı, mutlak istemine göre biçim verdiği, mekanını değiştirip zamanını yeniden ayarladığı bu ulustan başka ulus yoktu yeryüzünde…
Bunlar gücün değil, rütbenin ardındaydılar, eskilerden çok daha kaypak, daha dalkavuk, daha işe yaramazdılar, hele, sonuna kadar sömürülmüş bu hüzünler ülkesinin neyini satsalar karşılayamayacakları bir borcun gözdağı altında…
Bir ferdi olduğum insanlık, ah ne kadar az idi gerçekten; derinliklerine erişemediği yeraltı ile sonsuzluğa uzanan gökyüzü arasındaki dünyasında, ancak basabildiği toprakla ve varabildiği menzille sınırlıydı; ne kadar âciz, bilgisiz ve çaresizdi!