Dil ve düşünme, insana verilen hem en büyük ödül hem de en büyük ceza olsa gerek. Dünya bu ödül/cezanın acılarıyla dolup taşmış. Dilinden dolayı hor görülenler, düşüncelerinden doları yakılanlar ve meçhul nice olay.
Dünyaya güzel gözlerle bakmayı beceren insanlara fazlasıyla imreniyorum. Nasıl beceriyorlar dünyanın güzel yönlerini görmeyi, kötülükleri görmezden gelmeyi. Ben her gün insanlığımdan utanıyorum.
Bu söylediklerimin kitapla ne alakası var peki? Pek çok alakası var. Dilinden ve düşüncesinden dolayı sürgün yemiş, yaftalanmış, yakılmış yahut susturulmuş binlerce - burada tüm dünya yazarlarını ve düşünürlerini kast ediyorum, bir ırka indirgemeden- insandan biridir, Mehmed Uzun. Ana diline olan borcunu ödemeyi ahlaki bir vazife gören ve bu yüzden türlü kötülüklere maruz kalan bir aydın, o.
Resmî ideolojinin yok saydığı ve asimile etmeye çalıştığı bir dilin edebiyatını canlandırmaya -canlandırma dedim, zira yaratma demek Melaye Ceziri’ye, Ehmede Xani’ye, Fekiye Teyran ve Evdale Zeynikê’ye yapılacak en büyük kötülük olurdu. çalışan ve bu yüzden ülkem dediği Türkiye’den ayrılmak zorunda kalan biri o.
Asırlar boyu sözlü gelenek üstünden şiirlerini, hikayelerini, destanlarını yaşatmış, yazılı kültüre gerektiği önemi sosyo-politik nedenlerden dolayı pek verememiş, kadim bir Mezopotamya halkının dilinden çağdaş bir edebiyat çıkarmaya çalışan Mehmed Uzun’un farklı zamanlarda yapmış olduğu söyleşilerden oluşan ve aynı zamanda roman sanatıyla üslubun inceliklerine değinen okuması keyifli bir kitap.
Okunur mu? Entelektüel bireylerin zevkle okuyacağına eminim.
Ahmed Arif 'in oğlu Filinta Arif'in yaptığı bu mezarda. Akdeniz'in oğlu gemisine binip sonsuz bir diyara yelken açmış ve keşke mezardan çıkartıp ona bir sürü şiir yazdırtabilsem diyen bir ben bırakmıştır geride.
Sevgili Ahmet Erhan 'daşım
