Ne yapalım?...Kendi düşen ağlamaz!!
Biz hayatta iki silah arkadaşı gibi idik. Elimdeki silâhımı aldıkları bir zamanda beni arkamdan vurmak doğru mu?
Sayfa 39Kitabı okuyor
Ben, seni sevmesini, senden ayrıldıktan sonra öğrendim.
Sayfa 479Kitabı okuyor
İstedim ki çok, pek çok sevileyim, kendi sevdiğim kadar değilse bile çünkü buna imkân yok ona yakın sevileyim.
Sayfa 479Kitabı okuyor
.....öteden beri en büyük şikâyetlerinden biri de kitap okumaya vakit bulamaması idi. Her zaman okuduğu sayfanın en tatlı yerinde bir iş çıkardı. Hele sabahları karısının "Haydi Ali Rıza Bey, vakit geldi; vapura yetişemeyeceksin," diye Azrail gibi başına dikilmesi o kadar zıddına giderdi ki...
Sayfa 39Kitabı okuyor
Eski sıhhatimi, bana her şeyi hoş gösteren eski neşemi artık bulamayacağım. Gülerken ağlıyorum, ağlarken gülüyorum, dakikam dakikama uymuyor.
Saçım ağarıncaya kadar sana çocuk gibi inandım. Ne bileyim "saçlı sakallı, okumuş, yazmış adam. Elbette bir bildiği var" diyordum. Artık yeter... Mademki bu işi bırakmak namus icabı imiş, bırak...
Sayfa 35Kitabı okuyor
Hatıralarım bile başkasına ait şeyler gibi geliyordu. Onlar, artık bende ne bir keder, ne bir heyecan uyandırıyordu.
Hangi korkunç kuvvetti ki bu iki ayrı dünya kadar farklı insanı birbirlerini tanımadan, aynı dilden konuşmaya sevk ediyordu.
Sayfa 34Kitabı okuyor
Saklamaya çalışma nafile. Sevda, çocuk gözlerinden uyku gibi akıyor.
Sayfa 435Kitabı okuyor
Aydınlık, hasta gözleri nasıl incitiyorsa, saadet de hasta gönülleri öyle sızlatıyor. Hasta gözler gibi hasta gönüller için de karanlıktan iyi ilaç yok.